Estou na Bélgica denovo, e com saudades do Brasil!
Ik ben terug in België en heb heimwee naar Brazilië. Maar het leven gaat 'on and on and on and on.....' :) En wie weet keer ik ooit nog wel eens terug, zodat ik een vervolg kan schrijven op mijn beleefde, neergeschreven en gepostte avonturen!
Beeijos xx
dinsdag 2 december 2008
woensdag 18 juni 2008
Bedankt voor de lieve berichtjes mijn vriendinnetjes!!!!! (Ik zal zeker eens nadenken over uw suggesties hoor, katelijne! :)
Amai, vandaag liep ik echt al gestresst rond eigenlijk!
Ik wil jullie allemaal echt heel graag terugzien, daar niet van, maar het is gewoon nog te vroeg om hier al te vertrekken... :'(
Met één maand langer zou ik al blij zijn. Kbegin er zelfs al aan te twijfelen of er nog tijd gaat overschieten om een afscheidsfeest te organiseren.
Het lijkt helemaal niet of ik hier een jaar ben geweest . Elf maanden ìs trouwens ook geen heel jaar eigenlijk =s (bedot door afs) !!!
Ai ai ai, allemaal frustraties en de tijd die maar voorbij tikt!
Vandaag vroeg mijn tennisleraar of ik in België zou blijven verder spelen... Hij wilt graag dat ik bekend word, zodat hij dan kan zeggen dat hij mij nog les heeft gegeven! :D
(Kheb hem dan maar gesust met wat côte d'or chocolatjes.)
Isabel
Amai, vandaag liep ik echt al gestresst rond eigenlijk!
Ik wil jullie allemaal echt heel graag terugzien, daar niet van, maar het is gewoon nog te vroeg om hier al te vertrekken... :'(
Met één maand langer zou ik al blij zijn. Kbegin er zelfs al aan te twijfelen of er nog tijd gaat overschieten om een afscheidsfeest te organiseren.
Het lijkt helemaal niet of ik hier een jaar ben geweest . Elf maanden ìs trouwens ook geen heel jaar eigenlijk =s (bedot door afs) !!!
Ai ai ai, allemaal frustraties en de tijd die maar voorbij tikt!
Vandaag vroeg mijn tennisleraar of ik in België zou blijven verder spelen... Hij wilt graag dat ik bekend word, zodat hij dan kan zeggen dat hij mij nog les heeft gegeven! :D
(Kheb hem dan maar gesust met wat côte d'or chocolatjes.)
Isabel
vrijdag 13 juni 2008
Confusement
Ik heb genoten van mijn uitwisselingsjaar!
Er waren vele leuke momenten,
soms ook mindere (vooral op de dagen/avonden wanneer ik niet wist wat te doen). Het is echt waar, tijdens een intercabio leer je je te vervelen. :)
Het is nog niet gedaan, maar er resten mij nog welgeteld twintig dagen (en drieëntwintig voor ik terug aankom in België) in dit paradijs.
Als ik naar de foto's kijk van mijn Mexicaanse vriend die nu al terug is in zijn land, krijg ik al heimwee naar mijn Brazilië, mijn stadje, zelfs mijn school en natuurlijk mijn vrienden.
Wanneer ik bij Jeremy ben, de Nieuw-Zeelander die hier vier jaar geleden afs-student was en nu terug op bezoek is, denk ik al aan het moment waarop ik zal terugkeren.
Aah, ik wil een privéjet waarmee ik op en af naar Brazilië kan vliegen.
Doet er iemand een aanbod? (Wel liefst één op waterstof, zodat ik de atmosfeer niet teveel hoef te vervuilen.)
Ik ben zo confused. =/
xx Isabel
Er waren vele leuke momenten,
soms ook mindere (vooral op de dagen/avonden wanneer ik niet wist wat te doen). Het is echt waar, tijdens een intercabio leer je je te vervelen. :)
Het is nog niet gedaan, maar er resten mij nog welgeteld twintig dagen (en drieëntwintig voor ik terug aankom in België) in dit paradijs.
Als ik naar de foto's kijk van mijn Mexicaanse vriend die nu al terug is in zijn land, krijg ik al heimwee naar mijn Brazilië, mijn stadje, zelfs mijn school en natuurlijk mijn vrienden.
Wanneer ik bij Jeremy ben, de Nieuw-Zeelander die hier vier jaar geleden afs-student was en nu terug op bezoek is, denk ik al aan het moment waarop ik zal terugkeren.
Aah, ik wil een privéjet waarmee ik op en af naar Brazilië kan vliegen.
Doet er iemand een aanbod? (Wel liefst één op waterstof, zodat ik de atmosfeer niet teveel hoef te vervuilen.)
Ik ben zo confused. =/
xx Isabel
donderdag 12 juni 2008
kleine "vakantie" in Ibaiti (van 30/05-04/06)
bb
1. Amanda (mijn 'nichtje), Mario (mijn 'tante'), Milvardes (de broer van mijn gastmama), mijn gastmama, Fernando (mijn oudste gastbroer) en ik (die plaats wilde maken om de foto te kunnen trekken en niet wist dat ik er ook op ging verschijnen) in een restaurant waar we vis gingen eten.
Buiten dit restaurant hebben ze drie grote vijvers waar je, op een iets zonnigere en minder koude dag, uw eigen vis kan vangen en dan moet betalen om hem daar op te mogen eten (waar hij voor je wordt klaargemaakt).
2. Ik, Fernando en mijn mama (in een gekke pose) voor de zetel voor de tv in het huis van Milvardes. Zoals je misschien wel kunt zien zitten we binnen met onze jas aan, omdat het daar bijna even koud als buiten was.
3. Ik met Carlos Antonio :), het 3 maanden oude zoontje van Maria's nichtje, dat één jaar jonger is dan ik!
Heel schattig, maar ik zou zelf echt nog niet klaar zijn voor kindjes. Zie aan de onhandige manier waarop ik hem vast heb. :p
1. Amanda (mijn 'nichtje), Mario (mijn 'tante'), Milvardes (de broer van mijn gastmama), mijn gastmama, Fernando (mijn oudste gastbroer) en ik (die plaats wilde maken om de foto te kunnen trekken en niet wist dat ik er ook op ging verschijnen) in een restaurant waar we vis gingen eten.
Buiten dit restaurant hebben ze drie grote vijvers waar je, op een iets zonnigere en minder koude dag, uw eigen vis kan vangen en dan moet betalen om hem daar op te mogen eten (waar hij voor je wordt klaargemaakt).
2. Ik, Fernando en mijn mama (in een gekke pose) voor de zetel voor de tv in het huis van Milvardes. Zoals je misschien wel kunt zien zitten we binnen met onze jas aan, omdat het daar bijna even koud als buiten was.
3. Ik met Carlos Antonio :), het 3 maanden oude zoontje van Maria's nichtje, dat één jaar jonger is dan ik!
Heel schattig, maar ik zou zelf echt nog niet klaar zijn voor kindjes. Zie aan de onhandige manier waarop ik hem vast heb. :p
maandag 9 juni 2008
Florianopolis - een laat verslag
Heeey beste mensen,
Hier zal ik dus mijn verslag doen over mijn "korte vakantie" in Florianopolis oftewel Floripa (néé, niet Florida :D).
Florianopolis is een stad die zich in het zuiden van Brazilië bevindt, in de staat Santa Catarina en een deel van het vaste land en een deel van het eiland van Santa Catarina inneemt.
Vrijdagavond om 11u kon ik meerijden met de ouders van een vriendin van mij naar de luchthaven in Campo Grande. Ongeveer drie uur later kwamen we daar dan aan, ging ik bij de check-in (of hoe dat ook heet) mijn ticket halen en hebben we met zijn driën nog een koffieke gedronken en een pão de queijo gegeten, voordat we op het vliegtuig stapten.
(Zij gingen naar São Paulo voor vier dagen en ik naar Floripa, met overstap in São Paulo, maar had een andere vlucht.)
Wat wel grappig was vond ik, is dat de vier keren dat ik tijdens het heen- en terugvliegen op het vleigtuig moest stappen, dat via de grond gebeurde. Je gaf dus je ticket af, ging door een deur naar buiten en moest dan tussen drie of vier vliegtuigen het uwe kiezen. Oké, ze wezen dat wel aan... maar toch, je kon evengoed uit onoplettendheid een andere groep mensen hebben gevolgd en ergens anders belanden.
Na mijn twee vluchten en bijna niet geslapen te hebben, kwam ik om 10u 's morgens op de luchthaven van Florianopolis aan. Gewacht op mijn bagage (mijn koffer was wééral gebroken! Ik hààt reizen met koffers!!) en dan op zoek naar mijn "nieuwe gastmama". :)
Toen ik in mijn "nieuwe huis" aankwam, heb ik nog eens voor de derde keer ontbeten die ochtend. :D
Daarna werd er een vis-barbecue gehouden bij ons thuis en er zouden verschillende familieleden mee komen eten. Het was ook supermooi weer (warm) en Sueli, mijn "gastmama", had aan mij en Débora, mijn "gastzus" van 23, voorgesteld om wat te zonnen, naast't zwembad. (Na twee of drie weken in de koude te hebben gezeten, zag ik dat wel zitten.)
Rond drie uur heeft Débora me toen meegenomen om mij met de auto het eiland en de belangrijkste stranden al eens te laten zien.
Florianopolis is écht een mooi eiland en wordt tijdens de laatste drie dan jaren ook overbevolkt door binnen- en buitenlands toeristen. Ik had dus superveel geluk dat het geen 'hoogseizoen' was, maar toch warm.
Toen we terug thuis kwamen ben ik een dutje gaan doen, waarna ik pas om één u 's nachts wakker werd. :D Volgens mij was toen iedereen in het huis aan't slapen, of waren ze niet thuis. Kheb dan maar wat in mijn dagboek geschreven en gelezen en ben rond drie uur terug gaan slapen... totdat ik de volgende dag om 10u wakker werd.
Zondag heb ik wat gechilled (ik kan het me eigl. niet meer herinneren) en ben 's avonds met Lucas, mijn "gastbroer" van 25, zijn vriendin Mariana en Dédora naar een barreke in de Lagoa (blijkbaar een hippe buurt) geweest om pannekoeken met aardbei en vanille-ijs te eten. Het was een barreke van het surfmerk "Mormaii"... en de ober zei dat we hem Jhonny mochten noemen. (hahahaha, ik ging echt ff neer van´t lachen.)
Daarna zijn we naar een plaats gereden vanwaaruit je een heel mooi uitzciht hebt op de twee meren (= a lagoa da Conceição), maar jammergenoeg lukte het ook in den donkere niet om een mooie foto te trekken.
Maandagmorgend ben ik met Débora naar praia Mole geweest.. waar bijna geen kat was en waar het heerlijk was om in de zon te kunnen liggen!
Om 12u naar huis om te gaan middageten en in de namiddag had ik dan afgesproken met ne vriend die ik via Eduardo ken en wiens ouders in Dourados wonen. Met hem ben ik naar een ander strand 'barra da Lagoa' geweest (met de bus, want dat ligt wel vrij ver weg), dat veel groter was en waar we een lange strandwandeling hebben gemaakt.
-Ik vind het leuk dat toen ik daar bvb een buitenlander/toerist tegenkwam, ik mijzelf helemaal geen buitenlander meer voelde. :) Dat komt wss. vooral doordat ik de taal spreek.-
Nadat we met de bus terug waren thuisgeraakt, ben ik nog ff in zijn appartement gebleven waar hij met een andere vriend uit Dourados woont, waar we pizza hebben gegeten en tv gekeken.
Dinsdag heeft Débora me dan het centrum van Florianopolis laten zien.
Echt wel mooi, maar we hadden niet zo veel tijd om rustig rond te lopen, wánt -wegens een onverwachte wending in onze plannen- moesten we om 7u ´s avonds al de bus nemen naar Curitiba. (Curitiba is de hoofdstad van Parana, staat naast Santa Catarina en Débora moest daar naar de dokter om nog een voorschrift te gaan halen, voor ze de week daarop voor zes maanden naar Ierland zou vertrekken, om daar Engels te gaan leren.)
Mijn "gastmama" stelde voor dat ik mee zou gaan, omdat het een gelegenheid was voor mij om Curitiba te leren kennen, wat tenslotte ook een heel mooie en vooral moderne stad is, met een nogal Europees uitzciht.
Na 4,5 uur rijden kwamen we daar dan aan en werden we opgehaald door Laercio en Elen, een van de beste vrienden van Débora's ouders. We zijn nog iets gaan eten in een restaurant dat 24u/24u open bleef en zijn daarna op hun appartement (dat de afmetingen van een hotelkamer heeft - want dat wàs het oorspronkelijk ook) gaan slapen.
De volgende dag met Débora naar de dokter. Daarna wilden Elen en zij naar een salon om hun haar en nagels te laten doen. (Blijkbaar is dat een van de grootste salons van heel zuid-Brazilië en misschien wel van heel zuid-Amerika.) Ik dacht al van nee hé, ik wil mijn kostbare tijd niet verprutsen in een salon, dus is Alercio ondertussen met mij naar de "Opera van Arami" geweest en zijn we met de auto langs het museum (van moderne kunst?) gereden dat de vorm heeft van een oog, gebouwd door Oscar Niemayer. (Opera van Arami omdat het de vorm heeft van een vogelkooi en is opgebouwd uit 'metalen buizen/staven' die verwijzen naar ijzerdraad, wat de vertaling is van arami.)
Daarna zijn we naar een shoppingcentrum geweest, waar hebben we ook gegeten hebben en Laercio en Elen ruzie hebben gemaakt. Dat had als gevolg dat we langer dan nodig in het shoppingcentrum zijn gebleven en we dus niet meer die avond nog naar Florianopolis zijn teruggekeerd. (We zouden immers met zijn vieren met de auto gaan.)
Ik en Débora vonden dat wel niet zo leuk, want daardoor zouden we de volgende dag niet meer maar het strand kunnen gaan of iets anders doen in Floripa, alleszins niet in de voormiddag. Ten tweede begon vooral Elen een beetje op mijn zenuwen te werken. Ze was echt lief enzo, maar gedroeg zich over't algemeen écht als een (soms lastig) klein kind!
Om 11u ofzo zijn we dan gaan slapen (iedereen was te moe om nog "uit" te gaan) en de volgende dag werden we pas om 9u wakker om te kunnen vertrekken. Natuurlijk moesten we dan wel nog eerst bij een bakker gaan ontbijten, naar de apotheker om pillen tegen depressie of wat dan ook (het was voorgeschreven door een psychiater) gaan afhalen voor Elen én Laercio. (niet moeilijk, in zo'n relatie zou ik ook wel pillen nodig hebben denk'k. :D sorry, stoute grap)
Rond de middag kwamen we dan aan in Camborio, een ander kuststadje in de buurt van Floripa dat tijdens de zomer heel veel binnenlandse touristen trekt. Daar moesten we dan nog een bril voor Elen gaan kopen (in de barakjes waar ze allerlei gefalsificeerde merk dingen, geïmporteerd uit Paraguay, verkopen. Twas eigenlijk nog wel leuk om daar rond te lopen.) Rond drie uur ofzo gingen we dan eindelijk middag-eten eten.
Elen zei van "ik ga ne caipirinha drinken! Komaan meisjes... jullie ook! En zeg nu geen nee hé!"
Ikke en Débora hadden helemaal geen zin om op dit uur te drinken en de caipirinha van Elen was nogal sterk, dus had ik die maar wijselijk opzij laten staan ('k kreeg al hoofdpijn van één slok).
's Avonds toen we al terug in Floripa waren (we waren rond 7.30h aangekomen) begon Elen te klagen dat ze last had van hoofdpijn en die avond niks meer zou doen! :D haha, de caipirinha had zijn (goede) werk gedaan. Want echt, ik zou echt beginnen wenen zijn als ik nog langer in haar buurt had moeten blijven en vooral hebben moeten doen wat zij wilde. Ondanks het feit dat ze echt wel lief voor mij was en zij en Laercio mij een zalig meisje vinden (ik heb ook geen seconde gereclameerd tijdens de 'reis') en mij nu mails sturen om te vragen hoe het met mij gaat en me zelfs willen bellen. :s
In ieder geval mag ik wanneer ik wil terugkeren naar Curitiba en bij hen blijven logeren.
Die avond ben ik met mijn gastfamilie nog échte, goede spaghetti gaan eten (niet de doorkookte braziliaanse :D) in een vrij chique Italiaans restaurant en daarna wilden Déborah en ik nog uitgaan. Toen we daarna, samen met een vriend van haar, in de auto zaten op zoek naar een plaats om naartoe te gaan, leek het wel alsof al het jong volk dit verlengd weekend uit Floripa was weggegaan! =s
Hahah, geanimeerd als we waren (deels te danken aan de smirnoff en wodka die we thuis al hadden opgedronken), hebben we maar besloten om naar Rafael's appartement te gaan en daar wat muziekskes te luisteren... tot 4u 's morgens. :D
De volgende morgend stond ik wel al weer courageus op om met Lucas mee te gaan naar zij tennisles van 8u. :) Daarna had hij Franse les en die heb ik ook mee gevolgd... Amai, het was toch wel effe een teleurstelling dat ik zelfs geen hele zin meer kan spreken in het Frans. Verstaan lukt goed, maar praten. Het duurt uren om me elk woord terug te kunnen herinneren. (Naar't schijnt lost dit probleem zich later wel vrij gemakkelijk terug op. Gelukkig. Maar als ik daarvoor mijn portugees zou moeten opofferen: nee dankuwel! dan blijf ìk wel portugees spreken en moet de rest zich maar aanpassen :D.)
Rond één uur, nadat we nog snel iets hadden gegeten, zijn ik, Déborah en Elen dan naar het noorden van het eiland geweest, naar "praia brava", waar mijn gastfamilie een appartement heeft (zo'n 40 min. rijden van het centrum van Floripa).
Vanaf het moment dat we daar aankwamen, wilde ik natuurlijk zo snel mogelijk naar het strand of in de zee springen! (Beeld u een zalig strand in met een sùpermooie blauwe zee... lichte golven, een paar bergen achter u en bijna géén mensen!)
En dan is er een of andere dikke Elen die eerst het appartement wilt binnengaan, de tv aanzet, de airco (terwijl mijn gastmama had gevraagd de ramen open te zetten om alles wat te verluchten), haren sarong/canga/stranddoek omdoet, zonnebril en strandtas pakt en zegt: "ik ga nu naar beneden aan het zwembad liggen".
AAArrrgghhhhh!!
Gelukkig, gelukkig, graças a deus, wilde Déborah met mij naar't strand gaan (ze deed dat wel voor mij, want wilde zelf niet zo graag). Ik zou wel alleen gegaan zijn, maar met twee is toch altijd leuker.
Daarna heb ik dan naar het Duitse meisje (ook AFS-er) gebeld, van wie ik via de verantwoordelijke van afs wist dat ze ook in Floripa aan hetzelfde strand was, maar niet kende. Zij was hier met nog een Duitser en diens braziliaanse gastbroer.
Met hen heb ik dan nog wat in de zee gezwommen. (Zalig gevoel!! Na meer dan twee weken in twee paar sokken en dikke truien te hebben doorgebracht.)
Wat later besloten "wij gringos"(buitenlanders) en één braziliaan een 'trilha'= avontuurlijke tocht/wandeling te maken naar de top van een heuvel vanwaaruit we zicht zouden hebben over een groot deel van het eiland. Amai, het uitzicht was inderdaad echt supermooi! Had ik effe spijt dat ik toen geen foto's kon trekken.
Een uur en minstens vijfentwintig grote muggenbeten (enkel op mijn eigen lichaam meetellend), dode mug (had haar per ongeluk ingeslikt), gebroken zonnebril (die van het Duitse meisje), een verstuikte enkel (ook van het Duitse meisje) en vier uitgedroogde mensen later (mijn éne flesje water kon de dorst van ons vieren raar genoeg ??! niet lessen), kwamen we terug aan de voet van de heuvel aan.
's Avonds werd er op ons appartement nog een verjaardag gevierd, van de neef van Débora. Heel de familie was aanwezig, ook zijn eigen twee kindjes, Vitor (8j) en Isadora (4j). Amai, dat meisje deed me kei hard denken aan mezelf toen ik klein was, vooral omdat ze ook lang blond haar had. :)
Toen ik en Débora rond 11u terugreden naar "ons" huis in't centrum, kreeg ik ineens mijn klopke. Ik wilde nog supergraag uitgaan die avond (naar een feestje in't huis van ne vriend van Débora), maar mijn wilde niet meer. Khad dan besloten anderhalf uurke te slapen en om één uur terug op te staan, om een doucheke te nemen en.... te gaan feesten. :D
Hahaha, ik werd nog miserabeler wakker dan ik me daarvoor gevoeld had. Heb toen gewoon mij koffer ingepakt (dat ook wel ff duurde) en ben dan terug gaan slapen tot 4.30u.
Dan hebben Débora en Sueli mij naar de luchthaven gebracht (heb amper afscheid kunnen nemen van de rest van de familie) en ben op het vliegtuig gestapt.
Rond 10u 's morgens kwam ik in Campo Grande aan. Heb een braziliaans ontbijt genomen (omdat ik tijdens mijn twee vluchten geslapen had op't vliegtuig, had ik mijn lucht-ontbijten gemist :/) op de luchthaven en ben met de taxi naar het busstation gegaan.
Om 11u de (niet-rechtstreekse, heb ik me nog wel ff beklaagd) bus naar Dourados genomen, waar ik dan om 16.30u aankwam.
Het was een leuke reis! ... die naar mijn zeggen een beetje te kort was en waar ik jammergenoeg (bijna) geen foto's van heb kunnen trekken, maar waar ik wel van genoten en iets uit geleerd heb.
Kus, Isabel
PS: ik wéét dat het een laat verslag is. =S Mijn excuses.
Hier zal ik dus mijn verslag doen over mijn "korte vakantie" in Florianopolis oftewel Floripa (néé, niet Florida :D).
Florianopolis is een stad die zich in het zuiden van Brazilië bevindt, in de staat Santa Catarina en een deel van het vaste land en een deel van het eiland van Santa Catarina inneemt.
Vrijdagavond om 11u kon ik meerijden met de ouders van een vriendin van mij naar de luchthaven in Campo Grande. Ongeveer drie uur later kwamen we daar dan aan, ging ik bij de check-in (of hoe dat ook heet) mijn ticket halen en hebben we met zijn driën nog een koffieke gedronken en een pão de queijo gegeten, voordat we op het vliegtuig stapten.
(Zij gingen naar São Paulo voor vier dagen en ik naar Floripa, met overstap in São Paulo, maar had een andere vlucht.)
Wat wel grappig was vond ik, is dat de vier keren dat ik tijdens het heen- en terugvliegen op het vleigtuig moest stappen, dat via de grond gebeurde. Je gaf dus je ticket af, ging door een deur naar buiten en moest dan tussen drie of vier vliegtuigen het uwe kiezen. Oké, ze wezen dat wel aan... maar toch, je kon evengoed uit onoplettendheid een andere groep mensen hebben gevolgd en ergens anders belanden.
Na mijn twee vluchten en bijna niet geslapen te hebben, kwam ik om 10u 's morgens op de luchthaven van Florianopolis aan. Gewacht op mijn bagage (mijn koffer was wééral gebroken! Ik hààt reizen met koffers!!) en dan op zoek naar mijn "nieuwe gastmama". :)
Toen ik in mijn "nieuwe huis" aankwam, heb ik nog eens voor de derde keer ontbeten die ochtend. :D
Daarna werd er een vis-barbecue gehouden bij ons thuis en er zouden verschillende familieleden mee komen eten. Het was ook supermooi weer (warm) en Sueli, mijn "gastmama", had aan mij en Débora, mijn "gastzus" van 23, voorgesteld om wat te zonnen, naast't zwembad. (Na twee of drie weken in de koude te hebben gezeten, zag ik dat wel zitten.)
Rond drie uur heeft Débora me toen meegenomen om mij met de auto het eiland en de belangrijkste stranden al eens te laten zien.
Florianopolis is écht een mooi eiland en wordt tijdens de laatste drie dan jaren ook overbevolkt door binnen- en buitenlands toeristen. Ik had dus superveel geluk dat het geen 'hoogseizoen' was, maar toch warm.
Toen we terug thuis kwamen ben ik een dutje gaan doen, waarna ik pas om één u 's nachts wakker werd. :D Volgens mij was toen iedereen in het huis aan't slapen, of waren ze niet thuis. Kheb dan maar wat in mijn dagboek geschreven en gelezen en ben rond drie uur terug gaan slapen... totdat ik de volgende dag om 10u wakker werd.
Zondag heb ik wat gechilled (ik kan het me eigl. niet meer herinneren) en ben 's avonds met Lucas, mijn "gastbroer" van 25, zijn vriendin Mariana en Dédora naar een barreke in de Lagoa (blijkbaar een hippe buurt) geweest om pannekoeken met aardbei en vanille-ijs te eten. Het was een barreke van het surfmerk "Mormaii"... en de ober zei dat we hem Jhonny mochten noemen. (hahahaha, ik ging echt ff neer van´t lachen.)
Daarna zijn we naar een plaats gereden vanwaaruit je een heel mooi uitzciht hebt op de twee meren (= a lagoa da Conceição), maar jammergenoeg lukte het ook in den donkere niet om een mooie foto te trekken.
Maandagmorgend ben ik met Débora naar praia Mole geweest.. waar bijna geen kat was en waar het heerlijk was om in de zon te kunnen liggen!
Om 12u naar huis om te gaan middageten en in de namiddag had ik dan afgesproken met ne vriend die ik via Eduardo ken en wiens ouders in Dourados wonen. Met hem ben ik naar een ander strand 'barra da Lagoa' geweest (met de bus, want dat ligt wel vrij ver weg), dat veel groter was en waar we een lange strandwandeling hebben gemaakt.
-Ik vind het leuk dat toen ik daar bvb een buitenlander/toerist tegenkwam, ik mijzelf helemaal geen buitenlander meer voelde. :) Dat komt wss. vooral doordat ik de taal spreek.-
Nadat we met de bus terug waren thuisgeraakt, ben ik nog ff in zijn appartement gebleven waar hij met een andere vriend uit Dourados woont, waar we pizza hebben gegeten en tv gekeken.
Dinsdag heeft Débora me dan het centrum van Florianopolis laten zien.
Echt wel mooi, maar we hadden niet zo veel tijd om rustig rond te lopen, wánt -wegens een onverwachte wending in onze plannen- moesten we om 7u ´s avonds al de bus nemen naar Curitiba. (Curitiba is de hoofdstad van Parana, staat naast Santa Catarina en Débora moest daar naar de dokter om nog een voorschrift te gaan halen, voor ze de week daarop voor zes maanden naar Ierland zou vertrekken, om daar Engels te gaan leren.)
Mijn "gastmama" stelde voor dat ik mee zou gaan, omdat het een gelegenheid was voor mij om Curitiba te leren kennen, wat tenslotte ook een heel mooie en vooral moderne stad is, met een nogal Europees uitzciht.
Na 4,5 uur rijden kwamen we daar dan aan en werden we opgehaald door Laercio en Elen, een van de beste vrienden van Débora's ouders. We zijn nog iets gaan eten in een restaurant dat 24u/24u open bleef en zijn daarna op hun appartement (dat de afmetingen van een hotelkamer heeft - want dat wàs het oorspronkelijk ook) gaan slapen.
De volgende dag met Débora naar de dokter. Daarna wilden Elen en zij naar een salon om hun haar en nagels te laten doen. (Blijkbaar is dat een van de grootste salons van heel zuid-Brazilië en misschien wel van heel zuid-Amerika.) Ik dacht al van nee hé, ik wil mijn kostbare tijd niet verprutsen in een salon, dus is Alercio ondertussen met mij naar de "Opera van Arami" geweest en zijn we met de auto langs het museum (van moderne kunst?) gereden dat de vorm heeft van een oog, gebouwd door Oscar Niemayer. (Opera van Arami omdat het de vorm heeft van een vogelkooi en is opgebouwd uit 'metalen buizen/staven' die verwijzen naar ijzerdraad, wat de vertaling is van arami.)
Daarna zijn we naar een shoppingcentrum geweest, waar hebben we ook gegeten hebben en Laercio en Elen ruzie hebben gemaakt. Dat had als gevolg dat we langer dan nodig in het shoppingcentrum zijn gebleven en we dus niet meer die avond nog naar Florianopolis zijn teruggekeerd. (We zouden immers met zijn vieren met de auto gaan.)
Ik en Débora vonden dat wel niet zo leuk, want daardoor zouden we de volgende dag niet meer maar het strand kunnen gaan of iets anders doen in Floripa, alleszins niet in de voormiddag. Ten tweede begon vooral Elen een beetje op mijn zenuwen te werken. Ze was echt lief enzo, maar gedroeg zich over't algemeen écht als een (soms lastig) klein kind!
Om 11u ofzo zijn we dan gaan slapen (iedereen was te moe om nog "uit" te gaan) en de volgende dag werden we pas om 9u wakker om te kunnen vertrekken. Natuurlijk moesten we dan wel nog eerst bij een bakker gaan ontbijten, naar de apotheker om pillen tegen depressie of wat dan ook (het was voorgeschreven door een psychiater) gaan afhalen voor Elen én Laercio. (niet moeilijk, in zo'n relatie zou ik ook wel pillen nodig hebben denk'k. :D sorry, stoute grap)
Rond de middag kwamen we dan aan in Camborio, een ander kuststadje in de buurt van Floripa dat tijdens de zomer heel veel binnenlandse touristen trekt. Daar moesten we dan nog een bril voor Elen gaan kopen (in de barakjes waar ze allerlei gefalsificeerde merk dingen, geïmporteerd uit Paraguay, verkopen. Twas eigenlijk nog wel leuk om daar rond te lopen.) Rond drie uur ofzo gingen we dan eindelijk middag-eten eten.
Elen zei van "ik ga ne caipirinha drinken! Komaan meisjes... jullie ook! En zeg nu geen nee hé!"
Ikke en Débora hadden helemaal geen zin om op dit uur te drinken en de caipirinha van Elen was nogal sterk, dus had ik die maar wijselijk opzij laten staan ('k kreeg al hoofdpijn van één slok).
's Avonds toen we al terug in Floripa waren (we waren rond 7.30h aangekomen) begon Elen te klagen dat ze last had van hoofdpijn en die avond niks meer zou doen! :D haha, de caipirinha had zijn (goede) werk gedaan. Want echt, ik zou echt beginnen wenen zijn als ik nog langer in haar buurt had moeten blijven en vooral hebben moeten doen wat zij wilde. Ondanks het feit dat ze echt wel lief voor mij was en zij en Laercio mij een zalig meisje vinden (ik heb ook geen seconde gereclameerd tijdens de 'reis') en mij nu mails sturen om te vragen hoe het met mij gaat en me zelfs willen bellen. :s
In ieder geval mag ik wanneer ik wil terugkeren naar Curitiba en bij hen blijven logeren.
Die avond ben ik met mijn gastfamilie nog échte, goede spaghetti gaan eten (niet de doorkookte braziliaanse :D) in een vrij chique Italiaans restaurant en daarna wilden Déborah en ik nog uitgaan. Toen we daarna, samen met een vriend van haar, in de auto zaten op zoek naar een plaats om naartoe te gaan, leek het wel alsof al het jong volk dit verlengd weekend uit Floripa was weggegaan! =s
Hahah, geanimeerd als we waren (deels te danken aan de smirnoff en wodka die we thuis al hadden opgedronken), hebben we maar besloten om naar Rafael's appartement te gaan en daar wat muziekskes te luisteren... tot 4u 's morgens. :D
De volgende morgend stond ik wel al weer courageus op om met Lucas mee te gaan naar zij tennisles van 8u. :) Daarna had hij Franse les en die heb ik ook mee gevolgd... Amai, het was toch wel effe een teleurstelling dat ik zelfs geen hele zin meer kan spreken in het Frans. Verstaan lukt goed, maar praten. Het duurt uren om me elk woord terug te kunnen herinneren. (Naar't schijnt lost dit probleem zich later wel vrij gemakkelijk terug op. Gelukkig. Maar als ik daarvoor mijn portugees zou moeten opofferen: nee dankuwel! dan blijf ìk wel portugees spreken en moet de rest zich maar aanpassen :D.)
Rond één uur, nadat we nog snel iets hadden gegeten, zijn ik, Déborah en Elen dan naar het noorden van het eiland geweest, naar "praia brava", waar mijn gastfamilie een appartement heeft (zo'n 40 min. rijden van het centrum van Floripa).
Vanaf het moment dat we daar aankwamen, wilde ik natuurlijk zo snel mogelijk naar het strand of in de zee springen! (Beeld u een zalig strand in met een sùpermooie blauwe zee... lichte golven, een paar bergen achter u en bijna géén mensen!)
En dan is er een of andere dikke Elen die eerst het appartement wilt binnengaan, de tv aanzet, de airco (terwijl mijn gastmama had gevraagd de ramen open te zetten om alles wat te verluchten), haren sarong/canga/stranddoek omdoet, zonnebril en strandtas pakt en zegt: "ik ga nu naar beneden aan het zwembad liggen".
AAArrrgghhhhh!!
Gelukkig, gelukkig, graças a deus, wilde Déborah met mij naar't strand gaan (ze deed dat wel voor mij, want wilde zelf niet zo graag). Ik zou wel alleen gegaan zijn, maar met twee is toch altijd leuker.
Daarna heb ik dan naar het Duitse meisje (ook AFS-er) gebeld, van wie ik via de verantwoordelijke van afs wist dat ze ook in Floripa aan hetzelfde strand was, maar niet kende. Zij was hier met nog een Duitser en diens braziliaanse gastbroer.
Met hen heb ik dan nog wat in de zee gezwommen. (Zalig gevoel!! Na meer dan twee weken in twee paar sokken en dikke truien te hebben doorgebracht.)
Wat later besloten "wij gringos"(buitenlanders) en één braziliaan een 'trilha'= avontuurlijke tocht/wandeling te maken naar de top van een heuvel vanwaaruit we zicht zouden hebben over een groot deel van het eiland. Amai, het uitzicht was inderdaad echt supermooi! Had ik effe spijt dat ik toen geen foto's kon trekken.
Een uur en minstens vijfentwintig grote muggenbeten (enkel op mijn eigen lichaam meetellend), dode mug (had haar per ongeluk ingeslikt), gebroken zonnebril (die van het Duitse meisje), een verstuikte enkel (ook van het Duitse meisje) en vier uitgedroogde mensen later (mijn éne flesje water kon de dorst van ons vieren raar genoeg ??! niet lessen), kwamen we terug aan de voet van de heuvel aan.
's Avonds werd er op ons appartement nog een verjaardag gevierd, van de neef van Débora. Heel de familie was aanwezig, ook zijn eigen twee kindjes, Vitor (8j) en Isadora (4j). Amai, dat meisje deed me kei hard denken aan mezelf toen ik klein was, vooral omdat ze ook lang blond haar had. :)
Toen ik en Débora rond 11u terugreden naar "ons" huis in't centrum, kreeg ik ineens mijn klopke. Ik wilde nog supergraag uitgaan die avond (naar een feestje in't huis van ne vriend van Débora), maar mijn wilde niet meer. Khad dan besloten anderhalf uurke te slapen en om één uur terug op te staan, om een doucheke te nemen en.... te gaan feesten. :D
Hahaha, ik werd nog miserabeler wakker dan ik me daarvoor gevoeld had. Heb toen gewoon mij koffer ingepakt (dat ook wel ff duurde) en ben dan terug gaan slapen tot 4.30u.
Dan hebben Débora en Sueli mij naar de luchthaven gebracht (heb amper afscheid kunnen nemen van de rest van de familie) en ben op het vliegtuig gestapt.
Rond 10u 's morgens kwam ik in Campo Grande aan. Heb een braziliaans ontbijt genomen (omdat ik tijdens mijn twee vluchten geslapen had op't vliegtuig, had ik mijn lucht-ontbijten gemist :/) op de luchthaven en ben met de taxi naar het busstation gegaan.
Om 11u de (niet-rechtstreekse, heb ik me nog wel ff beklaagd) bus naar Dourados genomen, waar ik dan om 16.30u aankwam.
Het was een leuke reis! ... die naar mijn zeggen een beetje te kort was en waar ik jammergenoeg (bijna) geen foto's van heb kunnen trekken, maar waar ik wel van genoten en iets uit geleerd heb.
Kus, Isabel
PS: ik wéét dat het een laat verslag is. =S Mijn excuses.
donderdag 29 mei 2008
Florianopolis - foto's
1. De 'beiramar', soort van dijk die in Floripa bekend staat als een van de belangijkste 'straten'. Elke dag gaan er veel mensen joggen, wandelen of fietsen.
2. 'Lagoa da Conceição' is het meer dat zich in het zuiden van het eiland bevindt, ze ligt hoger dan de zee zelf(!) en uit twee delen bestaat.
3. De eerste brug die er bestond om het vaste land van Santa Catarina met het eiland te verbinden en die 's nachts verlicht wordt. Naar het schijnt bestonden er over de hele wereld maar drie bruggen die volgens exact hetzelfde model zijn gebouwd, waaronder deze. De andere twee bestaan zelfs al niet meer.
4. Landkaart van Floripa. (De stad Floripa of Florianopolis bevindt zich dus voor een deel op het vaste land, voor een ander deel op het eiland. Toen ik er was heb ik praktisch heel mijn tijd op het eiland doorgebracht.)
5. en 6. Eindelijk twee foto's die ik zelf heb (kunnen) trekken. (Mijn fototoestel heeft namelijk een defect waardoor alle fot's gewoon véél te overbelicht zijn.)
Deze foto's zijn getrokken in het 'centrale park' (weet de naam niet) in het centrum van Floripa, tegenover de cathedraal. Het park deed me heel erg denken aan een Europees park in een iets warmers land.
dinsdag 27 mei 2008
Ik zal dringend mijn verslag moeten schrijven over 'mijn avonturen' in Florianopolis (Floripa)!
Vrijdag vertrek ik al terug op 'vakantie'... Ik ga met mijn gastmama en Fernando "mijn gastopa" bezoeken, die in Ibaiti (in de staat Parana) woont. Da's hetzelfde stadje als waar ik Kerstmis heb doorgebracht.
Dus hopelijk vind ik morgen of overmorgen nog nwel tijd om mijn verhaal te doen.
Beijosss Isabel! X
Vrijdag vertrek ik al terug op 'vakantie'... Ik ga met mijn gastmama en Fernando "mijn gastopa" bezoeken, die in Ibaiti (in de staat Parana) woont. Da's hetzelfde stadje als waar ik Kerstmis heb doorgebracht.
Dus hopelijk vind ik morgen of overmorgen nog nwel tijd om mijn verhaal te doen.
Beijosss Isabel! X
woensdag 14 mei 2008
(de tijd gaat te snel)
Hey iedereen!
Ik ga het kort houden, maar er zijn toch een paar dingen die ik zeker moet melden.
Vorige week dinsdag is Mario, mijn kameraadje uit Mexico terug naar zijn thuisland gekeerd... :'( Ik ga hem missen!
Ik heb een liedje in't Duits gezongen voor ongeveer 80 mensen, op een 'voordacht-avond' van Wizard, een van de vele taal-scholen hier in Dourados. Ik kreeg enkel een blad met de tekst in mijn handen gepropt en had de melodie of het liedje zelf nog geen énkele keer in mijn leven gehoord. Jaja, ik heb er toch wat 'woorden' uitgekregen. Gelukkig werden de microfoons (die eigenlijk overbodig waren) aan de mensen naast mij gegeven! =p
Ik vertrek zaterdagmorgen (om 3.30u) naar Florianopolis voor een week =D, da's een stad aan de kust in Brazilië in de staat Santa Catarina. (Het is deze tijd van het jaar helemaal niet warm in Brazilië en zeker dààr niet, want Florianopolis ligt meer in het zuiden, dus ik ga zéker niet naar het strand kunnen om te zonnen of zwemmen ofzo.) Dus beeldt mij u maar al in met een paar dikke truien, jas en sjaal aan... waarbij tussen al die kleren door nog een oogje komt piepen om de pracht en wonderen van het zuidelijke Floripa te bewonderen!
Nee, ik ga niet met andere afs-ers of een vriend of vriendin... maar wel helemaal alleen. :s Ja, als ge iets wilt beleven in't leven, moet ge 'risico's' nemen hé. =p
Ik had een kei goedkope vlucht gevonden (veel goedkoper dan normaal in ieder geval) en heb die dan maar ineens geboekt, omdat ik wist dat àls ik naar daar wilde gaan, Afs daar wel voor mij een gastgezin zou zoeken, waar ik tijdens die periode dan mag verblijven. Gisteren heb ik de informatie van het gezin gekregen en ook een foto... allé, het zien er wel toffe (en rijke) mensen uit! Het is een koppel met al wat oudere kinderen (midden in de twintig denk ik). Ze gaan in augustus een Duitse jongen in huis nemen... (dus kunnen al wat 'oefenen' met mij hé :p)
Blijkbaar werken de ouders wel elke dag door de week, ja da's ook wel ergens logisch eigenlijk :D, maar dat wil dus zeggen dat ze misschien niet veel tijd gaan hebben om mij naar verschillende plaatsen mee te nemen, om te bezoeken. Gelukkig kom ik zaterdagmorgend aan, dus dan is het al direct weekend en donderdag en vrijdag zijn ook feestdagen.
Aaah, ik hoop echt dat het leuk wordt, want ik heb dat eigenlijk zo kei impulsief beslist om daar naar toe te gaan!
Gelukkig ken ik nog wel drie mensen de in Floripa wonen (Bart en Wouter, de twee belgen die daar nu ook met Afs zitten en dan nog ne vriend van mijn gastbroer).
Morgen moet ik weer veel te vroeg opstaan =/ om naar school te gaan. s' Avonds ga ik naar de 'opening' van de Agronomische Expo in Dourados... wat wil zeggen dat er nog veel mensen hun kraampjes aan het opbouwen gaan zijn en vrijdag moet ik niet naar school van mijn mama :p :p omdat ik m'n valies moet maken en ook om wat te kunnen uitslapen... want vrijdagnacht ga ik in de auto/ 'op trot'/ op luchthavens en in het vliegtuig doorbrengen. =)
De rest van mijn verslag volgt zeker nog.
Kussen xxxxxxxxx
Isabel
Ik ga het kort houden, maar er zijn toch een paar dingen die ik zeker moet melden.
Vorige week dinsdag is Mario, mijn kameraadje uit Mexico terug naar zijn thuisland gekeerd... :'( Ik ga hem missen!
Ik heb een liedje in't Duits gezongen voor ongeveer 80 mensen, op een 'voordacht-avond' van Wizard, een van de vele taal-scholen hier in Dourados. Ik kreeg enkel een blad met de tekst in mijn handen gepropt en had de melodie of het liedje zelf nog geen énkele keer in mijn leven gehoord. Jaja, ik heb er toch wat 'woorden' uitgekregen. Gelukkig werden de microfoons (die eigenlijk overbodig waren) aan de mensen naast mij gegeven! =p
Ik vertrek zaterdagmorgen (om 3.30u) naar Florianopolis voor een week =D, da's een stad aan de kust in Brazilië in de staat Santa Catarina. (Het is deze tijd van het jaar helemaal niet warm in Brazilië en zeker dààr niet, want Florianopolis ligt meer in het zuiden, dus ik ga zéker niet naar het strand kunnen om te zonnen of zwemmen ofzo.) Dus beeldt mij u maar al in met een paar dikke truien, jas en sjaal aan... waarbij tussen al die kleren door nog een oogje komt piepen om de pracht en wonderen van het zuidelijke Floripa te bewonderen!
Nee, ik ga niet met andere afs-ers of een vriend of vriendin... maar wel helemaal alleen. :s Ja, als ge iets wilt beleven in't leven, moet ge 'risico's' nemen hé. =p
Ik had een kei goedkope vlucht gevonden (veel goedkoper dan normaal in ieder geval) en heb die dan maar ineens geboekt, omdat ik wist dat àls ik naar daar wilde gaan, Afs daar wel voor mij een gastgezin zou zoeken, waar ik tijdens die periode dan mag verblijven. Gisteren heb ik de informatie van het gezin gekregen en ook een foto... allé, het zien er wel toffe (en rijke) mensen uit! Het is een koppel met al wat oudere kinderen (midden in de twintig denk ik). Ze gaan in augustus een Duitse jongen in huis nemen... (dus kunnen al wat 'oefenen' met mij hé :p)
Blijkbaar werken de ouders wel elke dag door de week, ja da's ook wel ergens logisch eigenlijk :D, maar dat wil dus zeggen dat ze misschien niet veel tijd gaan hebben om mij naar verschillende plaatsen mee te nemen, om te bezoeken. Gelukkig kom ik zaterdagmorgend aan, dus dan is het al direct weekend en donderdag en vrijdag zijn ook feestdagen.
Aaah, ik hoop echt dat het leuk wordt, want ik heb dat eigenlijk zo kei impulsief beslist om daar naar toe te gaan!
Gelukkig ken ik nog wel drie mensen de in Floripa wonen (Bart en Wouter, de twee belgen die daar nu ook met Afs zitten en dan nog ne vriend van mijn gastbroer).
Morgen moet ik weer veel te vroeg opstaan =/ om naar school te gaan. s' Avonds ga ik naar de 'opening' van de Agronomische Expo in Dourados... wat wil zeggen dat er nog veel mensen hun kraampjes aan het opbouwen gaan zijn en vrijdag moet ik niet naar school van mijn mama :p :p omdat ik m'n valies moet maken en ook om wat te kunnen uitslapen... want vrijdagnacht ga ik in de auto/ 'op trot'/ op luchthavens en in het vliegtuig doorbrengen. =)
De rest van mijn verslag volgt zeker nog.
Kussen xxxxxxxxx
Isabel
woensdag 7 mei 2008
weekend van Expo Gloria 2008 (01/05-03/05)
Oi beste mensen!
Ik zit nu met een deken over mij heen, een dikke trui en sokken aan, in de zetel dit 'verslag' te schrijven. Geloof het of niet, mijn beste mensen, maar het is hier sinds vorige donderdag nog maar 10°C (of màximum 15°C)!
In België zou dat niet zo'n probleem zijn, maar hier voelt dat echt véél kouder aan. Ten eerste heb je hier een koude wind, heb ik geen echte winterkleren, zijn de huizen of scholen niet verwarmd (ze laten zelfs de deuren nog openstaan) en blijven de mensen nog steeds net zoals in de zomer buiten, in den tuin of voor hun huis zitten als er bezoek komt.
Sinds woensdagavond heb ik dus elk moment dat ik buitenshuis (en soms ook binnenshuis) doorbracht, een beetje kou geleden. Mijn voeten hebben het koud (ondanks de dubbele sokken), mijn benen zijn koud en ik heb blijkbaar altijd wel een trui te weinig aan.
Raar genoeg hebben de Brazilianen hier blijkbaar mìnder last van dan ik, Hannah of Magdalena. Ze geloven niet dat wij uit het 'koude noorden' komen, want we hebben altijd wel meer kleren aan dan zij. :P (Volgens mij hebben ze gewoon allemaal een huid van plastiek, ze voelen het niet als het 45°C is en lijden ook geen koude als het <10°C is, met enkel een T-shirt aan.)
Maar bon, ik zal nu even over mijn (verlengd) weekend vertellen! :)
Woensdagavond ben ik met Magdalena, Livia, Caio, Vitor en nog ne vriend van hun naar Skol Bar (een bar/kleine discotheek met groot terras) geweest... het was wel leuk, maar we zijn er niet lang geweest, want ik was supermoe! (Rond 12u 's nachts kwamen we aan en om twee uur zijn we al terug naar huis gekeerd.)
Donderdag heb ik tot de middag geslapen en daarna mijn spullen gepakt om rond 4u in de namiddag met Magdalena naar Gloria de Dourados te vertekken, waar onze twee Duitse vriendinnetjes (Elena en Hanna) en 'onze' Hannah ons zouden staan opwachten. (Onze Hannah was dinsdag al naar daar vertrokken, omdat dat de dag van Elena haar verjaardag was.) Op de bus naar daar was het echt wel koud! (Zie foto, getrokken in het 'busstation'.)
Magdalena en ik mochten bij Elena thuis, op haar kamer blijven slapen. Ik op een matrasje van 0,5 cm dik (toch op het moment dat ik er op lach :D) op de grond.
's Avonds zijn we dan met ons vijven, Hannah's broer, neef en nog verschillende vrienden naar de Agrarische Exposição gegaan. Het lijkt een beetje op een Vlaamse boerenkermis. Ze was niet zo groot en er waren ook helemaal niet veel mensen, wss omwille van de koude én de regen. (Maar die kon òns niet stoppen! :p)
We zijn er uiteindelijk tot 4u of 5u 's morgens gebleven. Blijven dansen op de enige plaats waar er een podiumeke stond en die overdekt was.
Ik heb certanejo leren dansen (wat eigenlijk helemaal niet moeilijk is... maar ik met mijn 'danscapaciteiten', duurt dat altijd wat langer hé). De vrienden van Elena en Hannah zijn echt supertoffe mensen, waardoor ik mij eigenlijk direct thuis voelde.
De volgende morgen zijn Elena en de twee Hanna(h)s om 6.30 opgestaan, om om 7u mee te doen aan de stoet, die door hun school werd georganiseerd, omdat het die dag herdenking van de 'geboorte' van hun stad was. Ik en Magdalena mochten gelukkig nog tot 11u slapen. :p
In de namiddag zijn we met zijn allen bij Elena's 'gastbomma' :p 'bolinhas de chuva' gaan eten. (Dat zijn een soort van smoutebollen.) Haar neef, nicht en nog ne vriend van hen, met wie we de avond ervoor naar de Expo waren geweest, waren er ook. Het was supergezellig en leek alsof ik die mensen ook al superlang kenden.
De meeste mensen zijn hier gewoon echt super gastvrij! :) Die nammidag kreeg Elena ook te horen dat haar nonkel gestorven is. (Hij was thuis van de trap gevallen en had daarbij een paar armen of benen gebroken en lach dus in het ziekenhuis. Daar deden ze dan ook maar ineens een paar bloedonderzoeken, waarbij werd ontdekt dat hij 15 jaar geleden, tijdens een reis naar Australië een virus van een ernstige ziekte had opgelopen. Wegens zijn 'verzwakking' is die dan naar boven gekomen en zou hij volgens de dokters nog max. twee weken te leven hebben. Ja, maakt dat maar eens mee.)
Gelukkig nam Elena het nieuws nog vrij goed op en wilde ze die avond niet thuisblijven , maar weer met ons gaan feesten, om er niet teveel aan te moeten denken.
's Avonds hebben we dan op de Expo gegeten (het regende al niet meer, dus was er meer volk en waren er meer kraampjes open). Daarna zijn we naar de rodeo (met paarden en stieren) gaan kijken. Ik had nog nooit zoiets in het echt gezien, enkel in va die Amerikaanse cowboyfilms. Dat was echt graaf, maar ik had elke keer dat er iemand op zo'n paard, of vooral ne stier klom, wel schrik dat er ongelukken zouden van komen!
Er waren ook een paar 'moderne' kermisatracties aanwezig, waar we daarna naartoe zijn gegaan (ik bleef natuurlijk gewoon kijken, want nee, ik klim nog stééds niet in van die dingen! :D) en dan zijn we weer naar het 'dansgedeelte' gegaan, waar we zijn gebleven tot de muziek om 3.30 stopte. (Ergens was dat wel goed, want die werd altijd maar luider en luider -waarom dat weet ik niet- maar ge kon de beat in uw ingewanden voelen, dus was ik wel blij dat ze dan maar gewoon stopten na een tijdje. Want als ge buiten die 'danstent' bleef staan, was het gewoon veel te koud!)
In het begin van de avond, stond er een meisje van 15-16 (met haar band) op het podium, die populaire liedjes bracht (bvb. van Ivete Snagalo). Maar amai, op het podium straalde die echt veel meer maturiteit en 'glamour' uit, dan naast't podium. Heel het publiek was ook kei enthousiast, superleuk.
Uiteindelijk zijn we ron 4.30 naar huis gegaan.
De volgende morgend om 9u opgestaan, want er was een parade door de 'hoofdstraat', mer paarden, ezels en stieren (die allemaal door iemand werden bereden). Hanna ging daaraan meedoen, dus zij moest daar al om 7u aanwezig zijn.
Elena stond gewoon met mij en haar vrienden ergens aan de kant van de weg te kijken.
Toen er een meisje dat ze kende en goed kon paardrijden op haar paard voorbij kwam, zei zij 'Elena! Kom, klim mee op mijn paard, ge moogt met mij meegaan'.
Oké, çava hé... zout ge denken. Maar voor dat paard was dat toch blijkbaar niet zo ok. Dat dacht wss dat'm in ne rodeoshow zat en probeerde Elena met alle kracht van zich af te gooien, door met zijn achterpoten in de lucht te 'stampen'! Ocharme. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, maar Elena heeft volgens mij wel ne schrik gepakt.
Daarna zijn we thuis gaan middageten, hebben we Magdalena wakker gemaakt die nog aan't slapen was omdat die een beetje ziek was (keelpijn). In de namiddag hebben we dan beslist die dag al terug naar Dourados te keren (ook al duurde de exposição nog tot zondagavond), maar er was die avond een afscheidsfeestje voor Mario, de Mexicaan die bij ons op school zat. (Daarbuiten wilden we eigenlijk ook wel terugkeren om gewoon eens een 'halfwarme' douche in ons eigen huis te kunnen nemen en in een echt bed te kunnen slapen, want met deze temperaturen was mijn matraske op de grond in Elena's kamer toch wel wat koud.)
Rond 5u dan bijna onze bus gemist... wat verhinderd werd door't feit dat een van de buren en de dochter van Hanna's gastmama (die we totaal niet kenden) zo vriendelijk waren 'de drie gringas (buitenlanders) met hun valiezen' naar het busstation te voeren. (In Gloria zij de meeste gezinnen niet zo rijk en hebben dus maar één of geen auto, waardoor het eigenlijk wel normaal is dat je beroep doet op anderen om ergens te geraken.)
In Dourados aangekomen kwam mijn (al iets te zatte :S) broer ons afhalen, heeft Magdalena bij haar thuis afgezet (die dan in haar bed is gekropen en er pas woensdag is uitgekomen :p) en ons bij Hannah thuis, zodat we een douche konden nemen en dan naar't afscheidsfeestje gaan. (Ja, ik heb ook bij Hannah gedouched, want die haren douche is écht zalig en dat had ik wel nodig!)
Mario's feestje was gezellig. Er waren vooral mensen aanwezig die ik of niet kende, of waar ik eigenlijk nooit mee sprak. Er werd barbecue gehouden van vlees, sojascheuten en een andere groene (chinese?) groente, die je dan daarna in de sojasaus moest doppen. Kei lekker!
Er was een jongen die gitaar speelde en samen met nen andere daarbij zong. Uiteindelijk zong iedereen mee, ook ik, waadoor ik niet meer kon horen of ik vals aan't zingen was of niet. (Weet niet of dat negatief of positief is :p)
We zijn daar dan tot 4u gebleven.
Zondagavond ben ik met Mario en Hannah naar die éne jongen die gitaar speelde zijn thuis geweest om 'Mate doce' te drinken (en gitaar te spelen :D.)
-Mate doce lijkt een beetje op téréré uit Paraguay of chimarrão uit het zuiden van Brazilië en uit Argentinië, maar in plaats van kruiden in het 'potje' te doen en dan koud of heet water (naargelang het téréré of chimarrão is) erop te gieten en dat via een stalen rietje op te drinken, doe je geraspte kokosnoot in de beker en giet je er warme melk met suiker op.-
Amai, dat was wel superzwaar om te drinken (ik denk dat mijn maag er vijf dagen later nòg van overhoop heeft gelegen :p), maar het was het wel waard om het eens te drinken.
Dië jongen die ons dus had uitgenodigd bij hem thuis, heeft vorig jaar met mij in dezelfde klas gezeten en ik had altijd gedacht dat dat ne kei stomme was!
Hij is heel klein en ook wel een beetje lelijk (sorry voor't feit dat ik soms zoveel vooroordelen heb), hij gedroeg zich altijd zo kinderachtig en ging vooral met nogal stomme mensen om.
Een van de meisjes waar hij mee om ging, hield er bvb van 'haar vrienden' te slagen en er mee te vechten of ruzie te zoeken, totdat de andere kwaad werd. Maar op't moment dat een van de jongens haar dan iets deed, stelde ze zich altijd ongelooflijk aan.
Ja, die mensen waren nu niet echt bepaald mijn type. =S
Maar grappig genoeg is dië jongen, Vinicius, dus echt ne kei toffe en inteligente jongen! :p
xxx Isabel
Ik zit nu met een deken over mij heen, een dikke trui en sokken aan, in de zetel dit 'verslag' te schrijven. Geloof het of niet, mijn beste mensen, maar het is hier sinds vorige donderdag nog maar 10°C (of màximum 15°C)!
In België zou dat niet zo'n probleem zijn, maar hier voelt dat echt véél kouder aan. Ten eerste heb je hier een koude wind, heb ik geen echte winterkleren, zijn de huizen of scholen niet verwarmd (ze laten zelfs de deuren nog openstaan) en blijven de mensen nog steeds net zoals in de zomer buiten, in den tuin of voor hun huis zitten als er bezoek komt.
Sinds woensdagavond heb ik dus elk moment dat ik buitenshuis (en soms ook binnenshuis) doorbracht, een beetje kou geleden. Mijn voeten hebben het koud (ondanks de dubbele sokken), mijn benen zijn koud en ik heb blijkbaar altijd wel een trui te weinig aan.
Raar genoeg hebben de Brazilianen hier blijkbaar mìnder last van dan ik, Hannah of Magdalena. Ze geloven niet dat wij uit het 'koude noorden' komen, want we hebben altijd wel meer kleren aan dan zij. :P (Volgens mij hebben ze gewoon allemaal een huid van plastiek, ze voelen het niet als het 45°C is en lijden ook geen koude als het <10°C is, met enkel een T-shirt aan.)
Maar bon, ik zal nu even over mijn (verlengd) weekend vertellen! :)
Woensdagavond ben ik met Magdalena, Livia, Caio, Vitor en nog ne vriend van hun naar Skol Bar (een bar/kleine discotheek met groot terras) geweest... het was wel leuk, maar we zijn er niet lang geweest, want ik was supermoe! (Rond 12u 's nachts kwamen we aan en om twee uur zijn we al terug naar huis gekeerd.)
Donderdag heb ik tot de middag geslapen en daarna mijn spullen gepakt om rond 4u in de namiddag met Magdalena naar Gloria de Dourados te vertekken, waar onze twee Duitse vriendinnetjes (Elena en Hanna) en 'onze' Hannah ons zouden staan opwachten. (Onze Hannah was dinsdag al naar daar vertrokken, omdat dat de dag van Elena haar verjaardag was.) Op de bus naar daar was het echt wel koud! (Zie foto, getrokken in het 'busstation'.)
Magdalena en ik mochten bij Elena thuis, op haar kamer blijven slapen. Ik op een matrasje van 0,5 cm dik (toch op het moment dat ik er op lach :D) op de grond.
's Avonds zijn we dan met ons vijven, Hannah's broer, neef en nog verschillende vrienden naar de Agrarische Exposição gegaan. Het lijkt een beetje op een Vlaamse boerenkermis. Ze was niet zo groot en er waren ook helemaal niet veel mensen, wss omwille van de koude én de regen. (Maar die kon òns niet stoppen! :p)
We zijn er uiteindelijk tot 4u of 5u 's morgens gebleven. Blijven dansen op de enige plaats waar er een podiumeke stond en die overdekt was.
Ik heb certanejo leren dansen (wat eigenlijk helemaal niet moeilijk is... maar ik met mijn 'danscapaciteiten', duurt dat altijd wat langer hé). De vrienden van Elena en Hannah zijn echt supertoffe mensen, waardoor ik mij eigenlijk direct thuis voelde.
De volgende morgen zijn Elena en de twee Hanna(h)s om 6.30 opgestaan, om om 7u mee te doen aan de stoet, die door hun school werd georganiseerd, omdat het die dag herdenking van de 'geboorte' van hun stad was. Ik en Magdalena mochten gelukkig nog tot 11u slapen. :p
In de namiddag zijn we met zijn allen bij Elena's 'gastbomma' :p 'bolinhas de chuva' gaan eten. (Dat zijn een soort van smoutebollen.) Haar neef, nicht en nog ne vriend van hen, met wie we de avond ervoor naar de Expo waren geweest, waren er ook. Het was supergezellig en leek alsof ik die mensen ook al superlang kenden.
De meeste mensen zijn hier gewoon echt super gastvrij! :) Die nammidag kreeg Elena ook te horen dat haar nonkel gestorven is. (Hij was thuis van de trap gevallen en had daarbij een paar armen of benen gebroken en lach dus in het ziekenhuis. Daar deden ze dan ook maar ineens een paar bloedonderzoeken, waarbij werd ontdekt dat hij 15 jaar geleden, tijdens een reis naar Australië een virus van een ernstige ziekte had opgelopen. Wegens zijn 'verzwakking' is die dan naar boven gekomen en zou hij volgens de dokters nog max. twee weken te leven hebben. Ja, maakt dat maar eens mee.)
Gelukkig nam Elena het nieuws nog vrij goed op en wilde ze die avond niet thuisblijven , maar weer met ons gaan feesten, om er niet teveel aan te moeten denken.
's Avonds hebben we dan op de Expo gegeten (het regende al niet meer, dus was er meer volk en waren er meer kraampjes open). Daarna zijn we naar de rodeo (met paarden en stieren) gaan kijken. Ik had nog nooit zoiets in het echt gezien, enkel in va die Amerikaanse cowboyfilms. Dat was echt graaf, maar ik had elke keer dat er iemand op zo'n paard, of vooral ne stier klom, wel schrik dat er ongelukken zouden van komen!
Er waren ook een paar 'moderne' kermisatracties aanwezig, waar we daarna naartoe zijn gegaan (ik bleef natuurlijk gewoon kijken, want nee, ik klim nog stééds niet in van die dingen! :D) en dan zijn we weer naar het 'dansgedeelte' gegaan, waar we zijn gebleven tot de muziek om 3.30 stopte. (Ergens was dat wel goed, want die werd altijd maar luider en luider -waarom dat weet ik niet- maar ge kon de beat in uw ingewanden voelen, dus was ik wel blij dat ze dan maar gewoon stopten na een tijdje. Want als ge buiten die 'danstent' bleef staan, was het gewoon veel te koud!)
In het begin van de avond, stond er een meisje van 15-16 (met haar band) op het podium, die populaire liedjes bracht (bvb. van Ivete Snagalo). Maar amai, op het podium straalde die echt veel meer maturiteit en 'glamour' uit, dan naast't podium. Heel het publiek was ook kei enthousiast, superleuk.
Uiteindelijk zijn we ron 4.30 naar huis gegaan.
De volgende morgend om 9u opgestaan, want er was een parade door de 'hoofdstraat', mer paarden, ezels en stieren (die allemaal door iemand werden bereden). Hanna ging daaraan meedoen, dus zij moest daar al om 7u aanwezig zijn.
Elena stond gewoon met mij en haar vrienden ergens aan de kant van de weg te kijken.
Toen er een meisje dat ze kende en goed kon paardrijden op haar paard voorbij kwam, zei zij 'Elena! Kom, klim mee op mijn paard, ge moogt met mij meegaan'.
Oké, çava hé... zout ge denken. Maar voor dat paard was dat toch blijkbaar niet zo ok. Dat dacht wss dat'm in ne rodeoshow zat en probeerde Elena met alle kracht van zich af te gooien, door met zijn achterpoten in de lucht te 'stampen'! Ocharme. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, maar Elena heeft volgens mij wel ne schrik gepakt.
Daarna zijn we thuis gaan middageten, hebben we Magdalena wakker gemaakt die nog aan't slapen was omdat die een beetje ziek was (keelpijn). In de namiddag hebben we dan beslist die dag al terug naar Dourados te keren (ook al duurde de exposição nog tot zondagavond), maar er was die avond een afscheidsfeestje voor Mario, de Mexicaan die bij ons op school zat. (Daarbuiten wilden we eigenlijk ook wel terugkeren om gewoon eens een 'halfwarme' douche in ons eigen huis te kunnen nemen en in een echt bed te kunnen slapen, want met deze temperaturen was mijn matraske op de grond in Elena's kamer toch wel wat koud.)
Rond 5u dan bijna onze bus gemist... wat verhinderd werd door't feit dat een van de buren en de dochter van Hanna's gastmama (die we totaal niet kenden) zo vriendelijk waren 'de drie gringas (buitenlanders) met hun valiezen' naar het busstation te voeren. (In Gloria zij de meeste gezinnen niet zo rijk en hebben dus maar één of geen auto, waardoor het eigenlijk wel normaal is dat je beroep doet op anderen om ergens te geraken.)
In Dourados aangekomen kwam mijn (al iets te zatte :S) broer ons afhalen, heeft Magdalena bij haar thuis afgezet (die dan in haar bed is gekropen en er pas woensdag is uitgekomen :p) en ons bij Hannah thuis, zodat we een douche konden nemen en dan naar't afscheidsfeestje gaan. (Ja, ik heb ook bij Hannah gedouched, want die haren douche is écht zalig en dat had ik wel nodig!)
Mario's feestje was gezellig. Er waren vooral mensen aanwezig die ik of niet kende, of waar ik eigenlijk nooit mee sprak. Er werd barbecue gehouden van vlees, sojascheuten en een andere groene (chinese?) groente, die je dan daarna in de sojasaus moest doppen. Kei lekker!
Er was een jongen die gitaar speelde en samen met nen andere daarbij zong. Uiteindelijk zong iedereen mee, ook ik, waadoor ik niet meer kon horen of ik vals aan't zingen was of niet. (Weet niet of dat negatief of positief is :p)
We zijn daar dan tot 4u gebleven.
Zondagavond ben ik met Mario en Hannah naar die éne jongen die gitaar speelde zijn thuis geweest om 'Mate doce' te drinken (en gitaar te spelen :D.)
-Mate doce lijkt een beetje op téréré uit Paraguay of chimarrão uit het zuiden van Brazilië en uit Argentinië, maar in plaats van kruiden in het 'potje' te doen en dan koud of heet water (naargelang het téréré of chimarrão is) erop te gieten en dat via een stalen rietje op te drinken, doe je geraspte kokosnoot in de beker en giet je er warme melk met suiker op.-
Amai, dat was wel superzwaar om te drinken (ik denk dat mijn maag er vijf dagen later nòg van overhoop heeft gelegen :p), maar het was het wel waard om het eens te drinken.
Dië jongen die ons dus had uitgenodigd bij hem thuis, heeft vorig jaar met mij in dezelfde klas gezeten en ik had altijd gedacht dat dat ne kei stomme was!
Hij is heel klein en ook wel een beetje lelijk (sorry voor't feit dat ik soms zoveel vooroordelen heb), hij gedroeg zich altijd zo kinderachtig en ging vooral met nogal stomme mensen om.
Een van de meisjes waar hij mee om ging, hield er bvb van 'haar vrienden' te slagen en er mee te vechten of ruzie te zoeken, totdat de andere kwaad werd. Maar op't moment dat een van de jongens haar dan iets deed, stelde ze zich altijd ongelooflijk aan.
Ja, die mensen waren nu niet echt bepaald mijn type. =S
Maar grappig genoeg is dië jongen, Vinicius, dus echt ne kei toffe en inteligente jongen! :p
xxx Isabel
maandag 5 mei 2008
Expo Gloria 2008 (1/05-3/05)
-Braziliaanse koe met klein koetje. (Let op de 'kamelenbult' op hun rug... de koeien zien er hier anders uit dan bij ons! -Informatieve uiteg :p-)
-Parade door de hoofdstraat ter ere van de feestadag van 'hun stadje', vrijdagmorgend. (Alle leerlingen van alle scholen deden er aan mee en hadden een specifiek thema dat ze moesten uitbeelden.)
-Parade met paarden, ezels en stieren die werden bereden door vrijwilligers, zaterdagmorgend. (In totaal deden er 802 dieren mee aan deze stoet!)
-Ik en de 'Gloriaanse' jongeren op de stoep, ons klaar makend om naar de stoet te kijken.
-Hannah, ik, Magdalena, Elena en Hanna, de eerste avond op Expo Gloria. (Lees de temperatuur af aan onze mutsen enn truien :)
-De rodeo-area. (De stieren en hengsten zaten nog in hun kot, daar heb ik jammer genoeg geen goede foto van kunnen trekken.)
-Op het busstation, wachtend totdat ze mij en Magdalena zouden komen ophalen. (Ik met onze twee zakken.)
*PS: voor goéde foto's moet je bij een ander adres zijn. Maar ik probeer met deze foto's al gewoon een beetje een 'sfeerbeeld' te brengen. :)
Lezen!
Voor degenen die een reactie hebben geplaatst:
ga bij de reacties kijken, want er wordt op geantwoord!
Groetjes,
de techniekers ;)
ga bij de reacties kijken, want er wordt op geantwoord!
Groetjes,
de techniekers ;)
zondag 27 april 2008
thailandese pannekoeken met een duits omgekocht accent
Heey beste mensen!
Ik heb gisteren een echte Tailandees leren kennen! :)
Hij is twee maanden geleden aangekomen in Brazilië (woont in een ander stadje, hier vier uur vandaan), maar had gisteren een oriëntatie van AFS in Dourados en verbleef in het huis van een vriend van mij. Gisterennamiddag waren Hannah, Magdalena en nog een meisje uit onze klas bij mij thuis om te zwemmen, dus ik had naar die vriend gebeld en gevraagd of hij ook niet wilde afkomen met Palm, de Thailandees.
Het is wel ne vrij toffe jongen.. alleen spreekt hij maar een klein beetje Portugees en een klein beetje Engels. Communiceren is soms moelijk, maar gelukkig weten wij perfect hoe hij zich moet gevoeld hebben. :)
's Avonds zijn we naar een pagode-feestje geweest, ik, Hannah en Magdalena, mijn oudste broer en diens vrienden, de Thailandees en drie jongens uit onze klas.
De Thailandees was kei moe, dat stond op zijn gezicht geschreven... maar hij bleef toch bijna heel de avond 'alles geven'.
Ik zei ook dat ik een woordje thailandees kon... 'khop khun kap', wat dankuwel is. Hij zei dan dat dit voor mannen is en dat vrouwen 'Khop khun ka' zeggen. (Ja, goed dat ik dat nu weet hé :)
Amai, nog iets grappigs!!
Normaal gezien moet je achttien zijn om op dit feestje binnen te mogen. Voor mij geen probleem. Maar Hannah en Magdalena zijn nog zeventien. Dus we hadden op voorhand in de auto al afgesproken dat we zouden doen alsof ze hun identiteitskaart thuis vergeten hadden, 18 waren en enkel Duits en Engels spraken. (Dus vriendinnen waren van mij die hier op bezoek waren.)
Oké, toen we binnen gingen, ging ik als eerste. Ze vroegen mij pas (zoals altìjd, volgens mij denken die dat ik maar 15 ben), daarna lieten ze Hannah gewoon binnen (ook zoals àlijd :D) en daarna vroegen ze naar Magdalena haar identiteitsbewijs.
Dus zij "What??" ... :p (We hadden daarvoor al 'geoefend' om Engels te spreken, want geloof het of niet, hoe hard we ook ons best deden en dacht in het Engels bezig te zijn, bijna elk woord kwam er in het Portugees uit.)
Daarop ging Hannah Magdalena bijstaan, ook in het Engels. Ik probeerde terug naar hen te gaan, maar dat mocht niet. Ondertussen probeerden ze dan zelf een verzonnen uitleg te geven aan een vd securities, in fictief gebroken Engels en er af en toe wat woorden Duits door gooiend. (Dat moet hen wss afgeschrikt hebebn! :)
Uiteindelijk mocht ik er wel bij komen om te 'vertalen'. Hahahhha, de grappigste scène ooit! Die man deed dan een hele uitleg tegen mij in 't Portugees, die ik daarna voor hen vertaalde. (Amai, al de mensen die rond ons stonden keken ons aan met van die grote ogen en probeerden elk woord van ons gesprek -dat voor de meeste mensen Chinees was- op te vangen. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden.)
Ineens zegt Hannah zo "Money, money... does he want money??" :D Ik ging neer... "Nee Hannah, sshhhht. Hij zegt gewoon dat we nog even moeten wachten en dan zullen ze wel zien."
Daarna vraagt dezelfde opnieuw aan Hannah "hoe oud ben jij?". Zij antwoordt "d e z - o i t o" :D, wanneer hij het aan Magdalena vraagt, antwoordt zij: "eighteen".
"Nee... da's te jong hé!" zegt die kerel tegen mij! (Huh??) Ik zeg zo, neenee, ze zegt dat ze achttien is.
"Oké, dan moogt ge binnengaan!" =p
Ik heb deze week ook leren pokeren. (Ik weet niet of dat in België ook zo een hype is, maar hier in Brazilië is dat dé 'nieuwste', grave sport onder alle jongens.)
Dinsdagavond was ik met mijn broer meegegaan naar de Republica van zijn vrienden en heb ik voor de eerste keer meegespeeld én bijna gewonnen (tweedes geëidigd :)!
De volgende morgens kon ik wel niet uit mijn bed en ben nog vier dagen doodmoe geweest... maar het was het waard!
Volgende week heb ik maar drie dagen school.. Donderdag en vrijdag hebben we 'vrijaf' en ik ga naar Gloria de Dourados, waar er nog twee Duitse meisjes wonen, want er is deze keer dààr agronomische expo.
Beijos
Isabel
(bedankt voor de reacties!)
xxxxxxx
Ik heb gisteren een echte Tailandees leren kennen! :)
Hij is twee maanden geleden aangekomen in Brazilië (woont in een ander stadje, hier vier uur vandaan), maar had gisteren een oriëntatie van AFS in Dourados en verbleef in het huis van een vriend van mij. Gisterennamiddag waren Hannah, Magdalena en nog een meisje uit onze klas bij mij thuis om te zwemmen, dus ik had naar die vriend gebeld en gevraagd of hij ook niet wilde afkomen met Palm, de Thailandees.
Het is wel ne vrij toffe jongen.. alleen spreekt hij maar een klein beetje Portugees en een klein beetje Engels. Communiceren is soms moelijk, maar gelukkig weten wij perfect hoe hij zich moet gevoeld hebben. :)
's Avonds zijn we naar een pagode-feestje geweest, ik, Hannah en Magdalena, mijn oudste broer en diens vrienden, de Thailandees en drie jongens uit onze klas.
De Thailandees was kei moe, dat stond op zijn gezicht geschreven... maar hij bleef toch bijna heel de avond 'alles geven'.
Ik zei ook dat ik een woordje thailandees kon... 'khop khun kap', wat dankuwel is. Hij zei dan dat dit voor mannen is en dat vrouwen 'Khop khun ka' zeggen. (Ja, goed dat ik dat nu weet hé :)
Amai, nog iets grappigs!!
Normaal gezien moet je achttien zijn om op dit feestje binnen te mogen. Voor mij geen probleem. Maar Hannah en Magdalena zijn nog zeventien. Dus we hadden op voorhand in de auto al afgesproken dat we zouden doen alsof ze hun identiteitskaart thuis vergeten hadden, 18 waren en enkel Duits en Engels spraken. (Dus vriendinnen waren van mij die hier op bezoek waren.)
Oké, toen we binnen gingen, ging ik als eerste. Ze vroegen mij pas (zoals altìjd, volgens mij denken die dat ik maar 15 ben), daarna lieten ze Hannah gewoon binnen (ook zoals àlijd :D) en daarna vroegen ze naar Magdalena haar identiteitsbewijs.
Dus zij "What??" ... :p (We hadden daarvoor al 'geoefend' om Engels te spreken, want geloof het of niet, hoe hard we ook ons best deden en dacht in het Engels bezig te zijn, bijna elk woord kwam er in het Portugees uit.)
Daarop ging Hannah Magdalena bijstaan, ook in het Engels. Ik probeerde terug naar hen te gaan, maar dat mocht niet. Ondertussen probeerden ze dan zelf een verzonnen uitleg te geven aan een vd securities, in fictief gebroken Engels en er af en toe wat woorden Duits door gooiend. (Dat moet hen wss afgeschrikt hebebn! :)
Uiteindelijk mocht ik er wel bij komen om te 'vertalen'. Hahahhha, de grappigste scène ooit! Die man deed dan een hele uitleg tegen mij in 't Portugees, die ik daarna voor hen vertaalde. (Amai, al de mensen die rond ons stonden keken ons aan met van die grote ogen en probeerden elk woord van ons gesprek -dat voor de meeste mensen Chinees was- op te vangen. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden.)
Ineens zegt Hannah zo "Money, money... does he want money??" :D Ik ging neer... "Nee Hannah, sshhhht. Hij zegt gewoon dat we nog even moeten wachten en dan zullen ze wel zien."
Daarna vraagt dezelfde opnieuw aan Hannah "hoe oud ben jij?". Zij antwoordt "d e z - o i t o" :D, wanneer hij het aan Magdalena vraagt, antwoordt zij: "eighteen".
"Nee... da's te jong hé!" zegt die kerel tegen mij! (Huh??) Ik zeg zo, neenee, ze zegt dat ze achttien is.
"Oké, dan moogt ge binnengaan!" =p
Ik heb deze week ook leren pokeren. (Ik weet niet of dat in België ook zo een hype is, maar hier in Brazilië is dat dé 'nieuwste', grave sport onder alle jongens.)
Dinsdagavond was ik met mijn broer meegegaan naar de Republica van zijn vrienden en heb ik voor de eerste keer meegespeeld én bijna gewonnen (tweedes geëidigd :)!
De volgende morgens kon ik wel niet uit mijn bed en ben nog vier dagen doodmoe geweest... maar het was het waard!
Volgende week heb ik maar drie dagen school.. Donderdag en vrijdag hebben we 'vrijaf' en ik ga naar Gloria de Dourados, waar er nog twee Duitse meisjes wonen, want er is deze keer dààr agronomische expo.
Beijos
Isabel
(bedankt voor de reacties!)
xxxxxxx
maandag 21 april 2008
Vergeet niet naar de onderstaande foto's te kijken!
Vandaag was het een feestdag, dus superleuk = een extra lang weekend (dat wel op zijn einde loopt). ='(
Vrijdagnammidag had ik een van mijn laatste 'knutsellessen'.
Ik was nl. begonnen samen met Hannah en Magdalena deze lessen te volgen, om ons wat creatief bezig te houden enzo. En ik dacht, "ah als we dat in een school doen, leren we ook nog wat nieuwe technieken bij enzo". Oké, die 'nieuwe technieken', tot daaraan toe, kheb misschien wel iets bijgeleerd, maar het woord 'creativiteit' staat wel op een van de laatste pag's van de lerares haar woordenboek.
Waarschijnlijk is ze gewoon om aan veerigjarige dames les te geven, die eerder een koffiekletske willen komen doen en een schoon schilderijke of versierd doosje willen maken om in hun huis te kunnen presenteren. Bij alles wat je aan't maken bent, geeft ze advies over welke kleur je best kunt gebruiken (want, ja, dat vindt zij toch wel mooier) en als je bvb iets hebt geboetseerd, komt ze het daarna met haar eigen handen nog een beetje 'aanpassen'.
Voor de mensen die een schilderij (bvb 'stilleven') willen maken, tekent zij eerst de tekening met potlood op het doek en komt zich daarna ook nog een paar keer met de penseelstreken moeien.
Ik ging bijvb. de pop die ik van een kalebas en durepoxi (soort van klei) had gemaakt beschilderen en was op zoek naar de andere poppen om ideëen op te doen. Toen zei de lerares, ah nee, die andere poppen zijn hier nu niet, maar ik kan er wel een van mijzelf tonen. Ze legde dan uit welke techniek ze had gebruikt om hem te beschilderen en stelde voor dat ik het op dezelfde manier deed. Ik mocht kiezen of ik het met twee of drie stroken deed. Ik zei dat ik er eens over ging nadenken (of ik haar techniek wel ging gebruiken, want eigl wilde ik dat niet..) Een beetje later zei ze dan 'Isabel, laat het gewoon wit!'
Ahja, oké madam, heb ik ook nog iets te zeggen? Nu probeer ik gewoon alles tegenovergesteld te doen, van wat zij zegt.. maar soms heb ik een beetje schrik dat ik zo mijn 'werkje' ga verbrodden. :p
Na de 'knutselles' ben ik dan met mijn mama bij de Policia Federal mijn Braziliaanse Identiteitskaart (voor buitenlanders) gaan afhalen!! =) Ik was superblij, want meestal duurt het meer dan een jaar voordat die 'klaar' is en krijgen de uitwisselingsstudenten die dus gewoon niet meer.
Mijn mama vroeg daar op het bureau nog van 'er staan toch geen fouten op hé?'
Ikke, neenee. (Zelfs de namen van mijn belgische ouders waren juist geschreven!)
Daarna kijkt zij in de auto ff naar mijn 'nieuwe' identiteitskaart... zegt van ja ze hebben er wel masculino ipv. feminino opgezet! ... Ik ben in Brazilië dus ne man...
Hahaha, vraag me af wat voor voordelen dat zou kunnen opleveren. (Niet veel waarschijnlijk.) =D
's Avonds ben ik dan met Magdalen bij Livia, een vriendin uit mijn klas, Belgian wafels gaan bakken! (Allé, ik dénk dat die Belgisch zijn... maar zeg dat over alles. Tot twee dagen geleden, toen ik het ging opzoeken op't internet, zei ik dat zelfs over Tupperware! :p) Het waren dus wafels die als je ze in vijf breekt, hartjes vormen.
Het was superleuk, we stonden er in de keuken met een hele muziek-installatie deeg te maken, wafels te bakken en ondertussen foto's van onszelf te trekken!
Op een bepaald moment, we waren gelukkig al bij het deel geraakt waarbij we de wafels mochten opeten :D, viel de electriciteit uit!
Hebben we daar zo gezeten, bijna drie uur lang. Verhaaltjes vertellend met een klein, zelfopwindbaar, zakpillampje. We konden ook niet naar huis, want Livia was de sleutel van de poort a/d voorkant van haar huis kwijt, die kon je nu enkel nog openen met de electronische afstandsbediening (die dan nog eens in de auto lag van haar ouders, die weg waren voor een etentje). Ik lag op't einde van de avond te slapen in hare zetel.
Zaterdag heb ik overdag bijna niets gedaan, behalve dan 'beslist dat ik eens belgisch wilde koken voor mijn familie en dat zondagmiddag het beste moment zou zijn'. :) Ik ben dan wel nog naar de winkel geweest om inkopen te doen.
Die avond ben ik uit geweest met Eduardo, zijn vrienden, mijn vriendinnen van 't school en vriendinnen met wie ik vorig jaar studeerde. (Alleen mijn 'buitenlandse' vrienden waren er niet bij.. Magdalena zat in een anders stad met haar familie en Hannah had geen zin om uit te gaan. Eigenlijk was dat wel 'goed' dat zij er niet bij waren, want dat paste in mijn goede voornemen om meer met de brazilianen om te gaan.)
We waren wel pas om 6u thuis en ik moest om 9u opstaan, want ging dus het middagmaal maken voor mijn familie! Ik had wortelstoemp met worst gemaakt en als dessert appeltaart. (Hoeraa voor mijzelf, want ik had nog nooit in mijn leven een taart of een cake gemaakt :)
Iedereen vond het eten wel lekker.. behalve mijn zusje! Die durfde amper te proeven van de wortelstoemp en 'vond het maar vies'.
(Jaja, wacht maar, verwend nest... totdat ge zelf moet gaan koken!) :p
Ahja, onze nieuwe keuken is ook sinds deze week af! :) (Misschien was het daardoor dat ik ineens zin kreeg om te koken, want om een 'onderdeel' van ons huis te zijn, is ze eigenlijk echt wel mooi!! :p Sorry, dat was een beetje grof van mij.)
Ik merk ook dat ik me al beter thuis voel in mijn gezin.
Vooral tegenover 'mijn mama'. Ik zou met haar eigenlijk over alles kunnen praten en zij doet dat ook met mij.
Zondagnammidag voelde ik ook meer de behoefte om thuis te blijven en misschien 's avonds met mijn broer naar een barbecue te gaan bij vrienden van mijn ouders, waarvan de zoon een van de beste vrienden van mijn broer is, ipv met Hannah en Mario (Mexicaan) naar't shoppingcenter te gaan of met hen wat op straat te gaan wandelen.
Een goede nacht en slaapwel!
(Sonha comigo)
Beijos, Isabel
Vrijdagnammidag had ik een van mijn laatste 'knutsellessen'.
Ik was nl. begonnen samen met Hannah en Magdalena deze lessen te volgen, om ons wat creatief bezig te houden enzo. En ik dacht, "ah als we dat in een school doen, leren we ook nog wat nieuwe technieken bij enzo". Oké, die 'nieuwe technieken', tot daaraan toe, kheb misschien wel iets bijgeleerd, maar het woord 'creativiteit' staat wel op een van de laatste pag's van de lerares haar woordenboek.
Waarschijnlijk is ze gewoon om aan veerigjarige dames les te geven, die eerder een koffiekletske willen komen doen en een schoon schilderijke of versierd doosje willen maken om in hun huis te kunnen presenteren. Bij alles wat je aan't maken bent, geeft ze advies over welke kleur je best kunt gebruiken (want, ja, dat vindt zij toch wel mooier) en als je bvb iets hebt geboetseerd, komt ze het daarna met haar eigen handen nog een beetje 'aanpassen'.
Voor de mensen die een schilderij (bvb 'stilleven') willen maken, tekent zij eerst de tekening met potlood op het doek en komt zich daarna ook nog een paar keer met de penseelstreken moeien.
Ik ging bijvb. de pop die ik van een kalebas en durepoxi (soort van klei) had gemaakt beschilderen en was op zoek naar de andere poppen om ideëen op te doen. Toen zei de lerares, ah nee, die andere poppen zijn hier nu niet, maar ik kan er wel een van mijzelf tonen. Ze legde dan uit welke techniek ze had gebruikt om hem te beschilderen en stelde voor dat ik het op dezelfde manier deed. Ik mocht kiezen of ik het met twee of drie stroken deed. Ik zei dat ik er eens over ging nadenken (of ik haar techniek wel ging gebruiken, want eigl wilde ik dat niet..) Een beetje later zei ze dan 'Isabel, laat het gewoon wit!'
Ahja, oké madam, heb ik ook nog iets te zeggen? Nu probeer ik gewoon alles tegenovergesteld te doen, van wat zij zegt.. maar soms heb ik een beetje schrik dat ik zo mijn 'werkje' ga verbrodden. :p
Na de 'knutselles' ben ik dan met mijn mama bij de Policia Federal mijn Braziliaanse Identiteitskaart (voor buitenlanders) gaan afhalen!! =) Ik was superblij, want meestal duurt het meer dan een jaar voordat die 'klaar' is en krijgen de uitwisselingsstudenten die dus gewoon niet meer.
Mijn mama vroeg daar op het bureau nog van 'er staan toch geen fouten op hé?'
Ikke, neenee. (Zelfs de namen van mijn belgische ouders waren juist geschreven!)
Daarna kijkt zij in de auto ff naar mijn 'nieuwe' identiteitskaart... zegt van ja ze hebben er wel masculino ipv. feminino opgezet! ... Ik ben in Brazilië dus ne man...
Hahaha, vraag me af wat voor voordelen dat zou kunnen opleveren. (Niet veel waarschijnlijk.) =D
's Avonds ben ik dan met Magdalen bij Livia, een vriendin uit mijn klas, Belgian wafels gaan bakken! (Allé, ik dénk dat die Belgisch zijn... maar zeg dat over alles. Tot twee dagen geleden, toen ik het ging opzoeken op't internet, zei ik dat zelfs over Tupperware! :p) Het waren dus wafels die als je ze in vijf breekt, hartjes vormen.
Het was superleuk, we stonden er in de keuken met een hele muziek-installatie deeg te maken, wafels te bakken en ondertussen foto's van onszelf te trekken!
Op een bepaald moment, we waren gelukkig al bij het deel geraakt waarbij we de wafels mochten opeten :D, viel de electriciteit uit!
Hebben we daar zo gezeten, bijna drie uur lang. Verhaaltjes vertellend met een klein, zelfopwindbaar, zakpillampje. We konden ook niet naar huis, want Livia was de sleutel van de poort a/d voorkant van haar huis kwijt, die kon je nu enkel nog openen met de electronische afstandsbediening (die dan nog eens in de auto lag van haar ouders, die weg waren voor een etentje). Ik lag op't einde van de avond te slapen in hare zetel.
Zaterdag heb ik overdag bijna niets gedaan, behalve dan 'beslist dat ik eens belgisch wilde koken voor mijn familie en dat zondagmiddag het beste moment zou zijn'. :) Ik ben dan wel nog naar de winkel geweest om inkopen te doen.
Die avond ben ik uit geweest met Eduardo, zijn vrienden, mijn vriendinnen van 't school en vriendinnen met wie ik vorig jaar studeerde. (Alleen mijn 'buitenlandse' vrienden waren er niet bij.. Magdalena zat in een anders stad met haar familie en Hannah had geen zin om uit te gaan. Eigenlijk was dat wel 'goed' dat zij er niet bij waren, want dat paste in mijn goede voornemen om meer met de brazilianen om te gaan.)
We waren wel pas om 6u thuis en ik moest om 9u opstaan, want ging dus het middagmaal maken voor mijn familie! Ik had wortelstoemp met worst gemaakt en als dessert appeltaart. (Hoeraa voor mijzelf, want ik had nog nooit in mijn leven een taart of een cake gemaakt :)
Iedereen vond het eten wel lekker.. behalve mijn zusje! Die durfde amper te proeven van de wortelstoemp en 'vond het maar vies'.
(Jaja, wacht maar, verwend nest... totdat ge zelf moet gaan koken!) :p
Ahja, onze nieuwe keuken is ook sinds deze week af! :) (Misschien was het daardoor dat ik ineens zin kreeg om te koken, want om een 'onderdeel' van ons huis te zijn, is ze eigenlijk echt wel mooi!! :p Sorry, dat was een beetje grof van mij.)
Ik merk ook dat ik me al beter thuis voel in mijn gezin.
Vooral tegenover 'mijn mama'. Ik zou met haar eigenlijk over alles kunnen praten en zij doet dat ook met mij.
Zondagnammidag voelde ik ook meer de behoefte om thuis te blijven en misschien 's avonds met mijn broer naar een barbecue te gaan bij vrienden van mijn ouders, waarvan de zoon een van de beste vrienden van mijn broer is, ipv met Hannah en Mario (Mexicaan) naar't shoppingcenter te gaan of met hen wat op straat te gaan wandelen.
Een goede nacht en slaapwel!
(Sonha comigo)
Beijos, Isabel
zondag 20 april 2008
donderdag 17 april 2008
woensdag 16 april 2008
...Vervolg
Vervolg van mijn braziliaanse leven. :p
Al een tijd lang was mijn broer, telkens wel voor de grap, aan het zeggen dat ik enkel nog maar met de buitenlandse meisjes en jongens omging (de andere afs-ers dus). Vorige week zei mijn mama dan hetzelfde, maar op een iets serieuzere manier.
Ik voelde mij echt slecht, want wist dat het waar was en had er zelfs al iets aan proberen doen. Maar het bleek dat afspraken maken met brazilianen om een of andere reden toch veel moeilijker was dan met mijn Europese vrienden, die zelf ook niet zo veel te doen hebben.
Vorig jaar ging ik veel meer met andere mensen om, bijvoorbeeld met de meisjes die toen in mijn klas zaten en met de vrienden van mijn broers als die me ergens mee naartoe namen, maar sinds Hannah en Magdalena in mijn klas zitten (ze zijn in februari allebei van school veranderd) bracht ik echt àl mijn dagen met hen door.
Gelukkig gingen er dit weekend twee van mijn vriendinnen van vorig jaar naar Campo Grande, de hoofdstad van onze staat, waar mijn broer nu ook studeert. Er vond daar 10 dagen lang een agronomische expo plaats (met elke avond een optreden), waar veel volk op af kwam. Ik ben meegegaan en ging toen zogezegd in het appartement van mijn broer slapen. Maar blijkbaar was zijn 'nieuw vriendinnetje' ook op bezoek (oké, die bleef er wel niet slapen, maar toch), dus ben ik uiteindelijk het hele weekend met mìjn vriendinnen en nog andere meisjes omgegaan en ook bij hen op't appartement blijven slapen.
Vrijdagavond zijn we naar de expo geweest, waarvoor we eerst anderhalf uur met onze auto in de file hebben gestaan, om dan een parkeerplaats voor 15 réais te vinden (= veel te duur) en toen we binnengingen was er echt zò veel volk dat we handjes moesten geven om elkaar niet kwijt te raken terwijl we ons door het volk wrongen. Uiteindelijk zijn we heel de avond op dezelfde plaats blijven staan, ergens niet zo ver van het podium, maar zelfs dan kwam de muziek maar zwakjes mijn oorschelpen binnengedrongen.
Het was trouwens wel een bekend en succesvol certanejo-duplo (Vitor e Leo) die speelden. (Eigenlijk deed heel het evenement me denken aan de Gentse Feesten.)
Ik was ook sùpermoe, (was die dag om zes uur opgestaan en had op een bus ook nog een pilleke tegen demisselijkheid genomen dat waarschijnlijk slaap veroorzaakte.)
Omdat ik 'het feestje' niet wilde verpesten voor de rest en ook wel wat moeite wilde doen om me toch te amuseren, heb ik er nog tot 5u 's morgens gestaan, totdat ik al staand stond te slapen! :p
Die nacht hebben we dan allemaal in Gabriela haar kamer geslapen (vriendin van mijn vriendinnen die nu in CG woont). Ik sliep samen met nog een meisje die mijn broer echt sùperknap vindt in het dubbel bed. (Hahaha... die zag echt blauw van jaloezie toen ik dat hem later vertelde, want hij wist waarschijnlijk ook niet dat ik haar kende.)
De volgende morgend zijn de vrij vroeg opgestaan, in het shoppingcenter gaan middageten en in de namiddag ben ik dan mijn broer en een vriendin van hem die ik ook wel goed ken, gaan bezoeken. Ik ben er nog tot 's avonds bijgebleven en ben daarna weer met de andere meisjes uit geweest. Niemand wilde terug naar de expo gaan, dus zijn we gewoon met Gabriela en een paar vriendinnen van haar naar'n barbecue geweest en hebben daarna nog wat rondegereden in de stad.
Ik lag om 5u in 'mijn' bed (was vroeger dan de rest gaan slapen) en werd dan om 8.30 's morgens wakker gebeld om de deur voor de anderen te gaan opendoen, die net waren aangekomen.
Zondag zijn we dan weer rond 4u in de namiddag gaan middageten in het shoppingcenter.
Daar ben ik Lucian (de Amerikaan) en diens gastbroer, Reynardt, tegengekomen, die met hun familie in CG waren voor een huwelijk. Een paar uur later mocht ik dan met hen terug naar huis meerijden.. ipv de bus te moeten nemen om in Dourados te geraken.
Zo was ik sneller thuis (in 3 ipv 4 uur), kreeg ik nog gratis avondeten, mocht ik in de auto mijn hoofd op Reynardt zijn schoot leggen om te kunnen slapen en mocht ik mee naar zijn I-pod luisteren. =) Hhhhmmm, wat voelde ik me toch goed.
Het was echt een zalig weekend geweest én bovenal, ik had me heel 't weekend doorgebracht, onafhankelijk van mijn twee Duitse vriendinnetjes.
Nog een grappige gebeurtenis: vorige week woensdag begonnen de meisjes van mijn klas ineens voor mij "Parabéns para você" (= "Lang zal ze leven...) te zingen.
Dat was wel juist tijdens de les van de leraar die op't einde van de les 'de jarige' naar voor roept en dan alle jongens of meisjes van de klas (in mijn geval de jongens) verplicht om die persoon gelukwensen te komen brengen en te kussen. 8-)
Ik ben dan maar naar voor gegaan (werd verplìcht, verjaardag of niet) en kon echt mijn lach niet inhouden, toen ik al die welgemeende gelukwensen mocht ontvangen.
De week daarna schudde onze directeur (die ook gewoon een leraar is) mij ook ineens de hand terwijl hij mij feliciteerde. Ik had eerst natuurlijk totaal niet door waar die het over had. :D
Vandaag tijdens de les was onze lerares van geschiedenis ons aan het waarschuwen voor drie kerels die in onze stad rondlopen (één met nen auto, den andere met ne moto en nog nen derde) en meisjes proberen 'mee te nemen' om er dan ..euhm wss slechte dingen mee te doen.
Ik was heel geconcentreerd aan't luisteren. Op't einde vraagt er iemand naast mij, "gebeurt dat in België ook zo'n dingen?" Ik zeg van "ja.."
Ineens iemand anders "Ah professora! De belgische heeft gezegd dat zoiets ook al met haar tante is gebeurd. Ja, die was op het straat aan het wandelen en ineens.. en blablabla-haha" (de rest heb ik niet meer gehoord, maar 't was blijkbaar een hilarisch uitgevonden verhaal).
OMG, ik had nìks gezegd. Natuurlijk keken die leerkracht en heel de klas mij toen wel raar aan!!
De rest van het vervolg zal je waarschijnlijk wel kunnen lezen in een volgend vervolg. :)
Kusjes xxxxx van Isabel
Al een tijd lang was mijn broer, telkens wel voor de grap, aan het zeggen dat ik enkel nog maar met de buitenlandse meisjes en jongens omging (de andere afs-ers dus). Vorige week zei mijn mama dan hetzelfde, maar op een iets serieuzere manier.
Ik voelde mij echt slecht, want wist dat het waar was en had er zelfs al iets aan proberen doen. Maar het bleek dat afspraken maken met brazilianen om een of andere reden toch veel moeilijker was dan met mijn Europese vrienden, die zelf ook niet zo veel te doen hebben.
Vorig jaar ging ik veel meer met andere mensen om, bijvoorbeeld met de meisjes die toen in mijn klas zaten en met de vrienden van mijn broers als die me ergens mee naartoe namen, maar sinds Hannah en Magdalena in mijn klas zitten (ze zijn in februari allebei van school veranderd) bracht ik echt àl mijn dagen met hen door.
Gelukkig gingen er dit weekend twee van mijn vriendinnen van vorig jaar naar Campo Grande, de hoofdstad van onze staat, waar mijn broer nu ook studeert. Er vond daar 10 dagen lang een agronomische expo plaats (met elke avond een optreden), waar veel volk op af kwam. Ik ben meegegaan en ging toen zogezegd in het appartement van mijn broer slapen. Maar blijkbaar was zijn 'nieuw vriendinnetje' ook op bezoek (oké, die bleef er wel niet slapen, maar toch), dus ben ik uiteindelijk het hele weekend met mìjn vriendinnen en nog andere meisjes omgegaan en ook bij hen op't appartement blijven slapen.
Vrijdagavond zijn we naar de expo geweest, waarvoor we eerst anderhalf uur met onze auto in de file hebben gestaan, om dan een parkeerplaats voor 15 réais te vinden (= veel te duur) en toen we binnengingen was er echt zò veel volk dat we handjes moesten geven om elkaar niet kwijt te raken terwijl we ons door het volk wrongen. Uiteindelijk zijn we heel de avond op dezelfde plaats blijven staan, ergens niet zo ver van het podium, maar zelfs dan kwam de muziek maar zwakjes mijn oorschelpen binnengedrongen.
Het was trouwens wel een bekend en succesvol certanejo-duplo (Vitor e Leo) die speelden. (Eigenlijk deed heel het evenement me denken aan de Gentse Feesten.)
Ik was ook sùpermoe, (was die dag om zes uur opgestaan en had op een bus ook nog een pilleke tegen demisselijkheid genomen dat waarschijnlijk slaap veroorzaakte.)
Omdat ik 'het feestje' niet wilde verpesten voor de rest en ook wel wat moeite wilde doen om me toch te amuseren, heb ik er nog tot 5u 's morgens gestaan, totdat ik al staand stond te slapen! :p
Die nacht hebben we dan allemaal in Gabriela haar kamer geslapen (vriendin van mijn vriendinnen die nu in CG woont). Ik sliep samen met nog een meisje die mijn broer echt sùperknap vindt in het dubbel bed. (Hahaha... die zag echt blauw van jaloezie toen ik dat hem later vertelde, want hij wist waarschijnlijk ook niet dat ik haar kende.)
De volgende morgend zijn de vrij vroeg opgestaan, in het shoppingcenter gaan middageten en in de namiddag ben ik dan mijn broer en een vriendin van hem die ik ook wel goed ken, gaan bezoeken. Ik ben er nog tot 's avonds bijgebleven en ben daarna weer met de andere meisjes uit geweest. Niemand wilde terug naar de expo gaan, dus zijn we gewoon met Gabriela en een paar vriendinnen van haar naar'n barbecue geweest en hebben daarna nog wat rondegereden in de stad.
Ik lag om 5u in 'mijn' bed (was vroeger dan de rest gaan slapen) en werd dan om 8.30 's morgens wakker gebeld om de deur voor de anderen te gaan opendoen, die net waren aangekomen.
Zondag zijn we dan weer rond 4u in de namiddag gaan middageten in het shoppingcenter.
Daar ben ik Lucian (de Amerikaan) en diens gastbroer, Reynardt, tegengekomen, die met hun familie in CG waren voor een huwelijk. Een paar uur later mocht ik dan met hen terug naar huis meerijden.. ipv de bus te moeten nemen om in Dourados te geraken.
Zo was ik sneller thuis (in 3 ipv 4 uur), kreeg ik nog gratis avondeten, mocht ik in de auto mijn hoofd op Reynardt zijn schoot leggen om te kunnen slapen en mocht ik mee naar zijn I-pod luisteren. =) Hhhhmmm, wat voelde ik me toch goed.
Het was echt een zalig weekend geweest én bovenal, ik had me heel 't weekend doorgebracht, onafhankelijk van mijn twee Duitse vriendinnetjes.
Nog een grappige gebeurtenis: vorige week woensdag begonnen de meisjes van mijn klas ineens voor mij "Parabéns para você" (= "Lang zal ze leven...) te zingen.
Dat was wel juist tijdens de les van de leraar die op't einde van de les 'de jarige' naar voor roept en dan alle jongens of meisjes van de klas (in mijn geval de jongens) verplicht om die persoon gelukwensen te komen brengen en te kussen. 8-)
Ik ben dan maar naar voor gegaan (werd verplìcht, verjaardag of niet) en kon echt mijn lach niet inhouden, toen ik al die welgemeende gelukwensen mocht ontvangen.
De week daarna schudde onze directeur (die ook gewoon een leraar is) mij ook ineens de hand terwijl hij mij feliciteerde. Ik had eerst natuurlijk totaal niet door waar die het over had. :D
Vandaag tijdens de les was onze lerares van geschiedenis ons aan het waarschuwen voor drie kerels die in onze stad rondlopen (één met nen auto, den andere met ne moto en nog nen derde) en meisjes proberen 'mee te nemen' om er dan ..euhm wss slechte dingen mee te doen.
Ik was heel geconcentreerd aan't luisteren. Op't einde vraagt er iemand naast mij, "gebeurt dat in België ook zo'n dingen?" Ik zeg van "ja.."
Ineens iemand anders "Ah professora! De belgische heeft gezegd dat zoiets ook al met haar tante is gebeurd. Ja, die was op het straat aan het wandelen en ineens.. en blablabla-haha" (de rest heb ik niet meer gehoord, maar 't was blijkbaar een hilarisch uitgevonden verhaal).
OMG, ik had nìks gezegd. Natuurlijk keken die leerkracht en heel de klas mij toen wel raar aan!!
De rest van het vervolg zal je waarschijnlijk wel kunnen lezen in een volgend vervolg. :)
Kusjes xxxxx van Isabel
donderdag 3 april 2008
"I love Paulie Bleeker!!" ;)
Hey!
Gisterenavond ben ik weeral 'Juno' gaan zien. Mijn ouders en zusje gingen aangezien het dag van de 'promoção' was (wat wil zeggen dat een filmticket maar 3 réais kost!) en ik ging natuurlijk graag mee.
We gingen eerst iets eten in het shoppingcenter en daarna naar de film. Uiteindelijk zaten we al om 21u in de zaal, als enigsten, terwijl de film pas om 21.30 begon. Mijn zus en ik zaten wat onnozel te doen op de muziek die er ondertussen werd gespeeld. (Amai, ik voelde zo'n ongelooflijke drang om vooraan voor het doek te gaan staan en alles te geven... :p Jammer dat ik toen niet op een plaast was waar ik niemand kende... shoppingcentrum in Rio de Janeiro ofzo.)
Uiteindelijk begon de film. Eerst waren er nog wat kakelende popcorn-grieten te horen die waarschijnlijk indruk wilden maken op hun vriendjes, maar die zwegen dan ook na een tijdje.
Mijn zusje die vond de film blijkbaar ook niet zo interessant, want gaf er na 15 min. de voorkeur aan zich over te geven aan de vermoeidheid en haar ogen te sluiten.
Mijn 'mama' dacht weeral dat ze het beter wist en zei op een bepaald moment heel luid en met een geïrriteerd stemmetje (wanneer Juno in haar camionette naast een goederentrein rijdt) "ze gaat zichzelf voor diën trein gooien hé, dat zie'k al".
Ja, mijn papa die naast mij zat had gelukkig blijkbaar wel plezier met het zien van deze film. Ik vond het natuurlijk zalig om Paulie Bleeker's bleke benen voor een tweede keer te mogen bewonderen!
Toen we daarna op weg waren naar huis, zei mijn mama "volgens mij lijkt de vader van Juno wel een beetje op uw papa, niet?" Ik zei dan van "ja.. niet vollédig, maar ja toch wel". "Jaja, van uiterlijk misschien niet... maar de manier waarop hij tegen u spreekt enzo toch wel."
Da's eigenlijk wel waar, ik vind dat ook! En ook grappig dat ze dat zei, want mijn braziliaanse mama en mijn papa hebben elkaar nog nooit ontmoet.
Hahahah. Vandaag had ik een extra tennisles, waar ik tevoet naartoe moest (30 min wandelen). Maar gelukkig kwam ik onderweg Lucian tegen (de Amerikaanse AFS') die me dan met zijn fiets heeft gebracht. Ik mocht zo vanachter op de steuntjes gaan rechtstaan die zich aan weerszijden van het achterwiel bevinden... net zoals de jongeren in van die Amerikaanse films van 1O jaar geleden doen! =D
In het begin kon ik niet stoppen met lachen en was ik ervan overtuigd dat we allebei zouden vallen. Maar eerlijk gezegd: proficiat Lucian! En merci om mij veilig en op tijd aan de tennis af te zetten.
Xxx Isabel
Gisterenavond ben ik weeral 'Juno' gaan zien. Mijn ouders en zusje gingen aangezien het dag van de 'promoção' was (wat wil zeggen dat een filmticket maar 3 réais kost!) en ik ging natuurlijk graag mee.
We gingen eerst iets eten in het shoppingcenter en daarna naar de film. Uiteindelijk zaten we al om 21u in de zaal, als enigsten, terwijl de film pas om 21.30 begon. Mijn zus en ik zaten wat onnozel te doen op de muziek die er ondertussen werd gespeeld. (Amai, ik voelde zo'n ongelooflijke drang om vooraan voor het doek te gaan staan en alles te geven... :p Jammer dat ik toen niet op een plaast was waar ik niemand kende... shoppingcentrum in Rio de Janeiro ofzo.)
Uiteindelijk begon de film. Eerst waren er nog wat kakelende popcorn-grieten te horen die waarschijnlijk indruk wilden maken op hun vriendjes, maar die zwegen dan ook na een tijdje.
Mijn zusje die vond de film blijkbaar ook niet zo interessant, want gaf er na 15 min. de voorkeur aan zich over te geven aan de vermoeidheid en haar ogen te sluiten.
Mijn 'mama' dacht weeral dat ze het beter wist en zei op een bepaald moment heel luid en met een geïrriteerd stemmetje (wanneer Juno in haar camionette naast een goederentrein rijdt) "ze gaat zichzelf voor diën trein gooien hé, dat zie'k al".
Ja, mijn papa die naast mij zat had gelukkig blijkbaar wel plezier met het zien van deze film. Ik vond het natuurlijk zalig om Paulie Bleeker's bleke benen voor een tweede keer te mogen bewonderen!
Toen we daarna op weg waren naar huis, zei mijn mama "volgens mij lijkt de vader van Juno wel een beetje op uw papa, niet?" Ik zei dan van "ja.. niet vollédig, maar ja toch wel". "Jaja, van uiterlijk misschien niet... maar de manier waarop hij tegen u spreekt enzo toch wel."
Da's eigenlijk wel waar, ik vind dat ook! En ook grappig dat ze dat zei, want mijn braziliaanse mama en mijn papa hebben elkaar nog nooit ontmoet.
Hahahah. Vandaag had ik een extra tennisles, waar ik tevoet naartoe moest (30 min wandelen). Maar gelukkig kwam ik onderweg Lucian tegen (de Amerikaanse AFS') die me dan met zijn fiets heeft gebracht. Ik mocht zo vanachter op de steuntjes gaan rechtstaan die zich aan weerszijden van het achterwiel bevinden... net zoals de jongeren in van die Amerikaanse films van 1O jaar geleden doen! =D
In het begin kon ik niet stoppen met lachen en was ik ervan overtuigd dat we allebei zouden vallen. Maar eerlijk gezegd: proficiat Lucian! En merci om mij veilig en op tijd aan de tennis af te zetten.
Xxx Isabel
zondag 30 maart 2008
Geen titel
Hey beste mensen!
Vroeger vond ik het altijd zo leuk om op mijn blog te schrijven, jullie mijn laatste ervaringen enzo mee te delen.
Nu lijkt het echter alsof ik altijd hetzelfde doe en ook hetzelfde schrijf.
Misschien zou ik nu wel met iets belangrijks moeten bezig zijn. Een of ander vrijwilligersproject, of alle steden in mijn staat bezoeken, de portugese onregelmatige werwoorden vanbuiten leren, een Belgische kookcursus opstarten,...
Maar eigenlijk moet ik jullie teleurstellen.
En mezelf daarbij ook een beetje.. Ik doe niets van dit al.
Ik ga wel naar school en heb een paar weken geleden vrijwillig de toetsen meegedaan.
Voor chemie heb ik 6 op 6 gehaald, voor wiskunde 4 op 6, geschiedenis 3,9 op 6, sociologie 5,5 op 8, biologie 1,8 op 6 en literatuur 2 op 6. Toegegeven, ik had wel niet echt geleerd voor deze testen.
Twee weken geleden zijn we ook nog paaseitjes aan de weesmeisjes gaan afgeven, waarbij Hannah zich half in een konijn had verkleed.
Gisteren heb ik tijdens de afs-meeting kort mijn eigen ervaringen ingesproken voor de Belgische afs-ers die deze zomer naar Brazilië zullen vertrekken.
Daarna ben ik met Hannah en Magdalena bij mij thuis de film 'Love actually' gaan zien (waarin er een vrouw voorkomt die Portugees spreekt uit Portugal, zò cool om dat eens te horen... en ermee te lachen! :p). Om 11u ben ik dan al gaan slapen, omdat ik heel de dag superveel hoofdpijn had. (Waarschijnlijk wegens de sinusitus.)
Vrijdagavond ben ik naar de film geweest met mensen van mijn klas. We hebben 'Juno' gezien, écht een heel goede film!
Op sommige momenten moest ik wel hard wenen. Deels door ontroering, deels omdat ik heimwee kreeg naar België en deels omdat ik aan Patricia moest denken, die woensdag gestorven is.
Toen ik de zaal uitkwmam had ik dus bloeddoorlopen ogen en een betraand gezicht.
Vandaag ben ik tenslotte naar het shoppingcentrum geweest, samen met Magdalena. We wilden te voet gaan (omdat we al teveel op onze ouders steunen om ergens te geraken). De enige domper was dat mijn papa een compleet foute route had uitgelegd, waardoor we ergens bij de 'indianen' in een buurt zonder verlichting aankwamen en we pas 77 min. later de automatische deuren van het shoppingscentrum konden binnenlopen. Gelukkig smaakte de pizza-cone goed.
Hier schreef ik dus weer, een klein deeltje uit mijn leven.
dikke x Isabel
En tot binnen drie maanden.
Vroeger vond ik het altijd zo leuk om op mijn blog te schrijven, jullie mijn laatste ervaringen enzo mee te delen.
Nu lijkt het echter alsof ik altijd hetzelfde doe en ook hetzelfde schrijf.
Misschien zou ik nu wel met iets belangrijks moeten bezig zijn. Een of ander vrijwilligersproject, of alle steden in mijn staat bezoeken, de portugese onregelmatige werwoorden vanbuiten leren, een Belgische kookcursus opstarten,...
Maar eigenlijk moet ik jullie teleurstellen.
En mezelf daarbij ook een beetje.. Ik doe niets van dit al.
Ik ga wel naar school en heb een paar weken geleden vrijwillig de toetsen meegedaan.
Voor chemie heb ik 6 op 6 gehaald, voor wiskunde 4 op 6, geschiedenis 3,9 op 6, sociologie 5,5 op 8, biologie 1,8 op 6 en literatuur 2 op 6. Toegegeven, ik had wel niet echt geleerd voor deze testen.
Twee weken geleden zijn we ook nog paaseitjes aan de weesmeisjes gaan afgeven, waarbij Hannah zich half in een konijn had verkleed.
Gisteren heb ik tijdens de afs-meeting kort mijn eigen ervaringen ingesproken voor de Belgische afs-ers die deze zomer naar Brazilië zullen vertrekken.
Daarna ben ik met Hannah en Magdalena bij mij thuis de film 'Love actually' gaan zien (waarin er een vrouw voorkomt die Portugees spreekt uit Portugal, zò cool om dat eens te horen... en ermee te lachen! :p). Om 11u ben ik dan al gaan slapen, omdat ik heel de dag superveel hoofdpijn had. (Waarschijnlijk wegens de sinusitus.)
Vrijdagavond ben ik naar de film geweest met mensen van mijn klas. We hebben 'Juno' gezien, écht een heel goede film!
Op sommige momenten moest ik wel hard wenen. Deels door ontroering, deels omdat ik heimwee kreeg naar België en deels omdat ik aan Patricia moest denken, die woensdag gestorven is.
Toen ik de zaal uitkwmam had ik dus bloeddoorlopen ogen en een betraand gezicht.
Vandaag ben ik tenslotte naar het shoppingcentrum geweest, samen met Magdalena. We wilden te voet gaan (omdat we al teveel op onze ouders steunen om ergens te geraken). De enige domper was dat mijn papa een compleet foute route had uitgelegd, waardoor we ergens bij de 'indianen' in een buurt zonder verlichting aankwamen en we pas 77 min. later de automatische deuren van het shoppingscentrum konden binnenlopen. Gelukkig smaakte de pizza-cone goed.
Hier schreef ik dus weer, een klein deeltje uit mijn leven.
dikke x Isabel
En tot binnen drie maanden.
zaterdag 29 maart 2008
Aan iedereen die zich nu in België bevindt:
5 redenen waarom jullie niet jaloers moeten zijn op het klimaat waarin ik mij nu bevindt.
-De zon schijnt zo hard dat het onmogelijk is in de zon te komen, laat staan te zonnen.
-Als ik naar school ga moet ik 's morgens een lange broek en een trui aan doen, omdat het ìn de klas zo koud is. Ze zetten nl. de airco zo hard dat je het gewoon heel koud krijgt.
-Na't school is het veel te warm om met een lange broek in de vlakke zon terug naar huis te lopen, via een weg waar er bijna nérgens schauduw te bespeuren valt.
-Door de warmte heb ik bijna elke dag hoofdpijn en ben ik veel moe-er dan normaal.
-Als gevolg van de airco in de klas en 's nachts in onze slaapkamer krijg ik ook nog eens sinusit.
-Ahja, nog iets: als je in de zetel gaat zitten om ff tv te kijken ipv buiten te komen omdat't te warm is, worden je hele lichaam (maar vooral benen) geattackeerd door 5 'perni longas' (muggen die grote beten achterlaten). Muggencrème opsmeren helpt ook niet, want die verstopt uw poriën, waardoor ge alleen nog maar harder begint te zweten.
(Alles wat ik nu heb vermeld, heb ik uit mijn eigen ondervindingen gehaald, waar ik dagelijks mee moet leren leven en is dus geen gekwakzalver.)
Bedankt voor uw tijd
en geniet van de winter daar in België!
x Isabel
5 redenen waarom jullie niet jaloers moeten zijn op het klimaat waarin ik mij nu bevindt.
-De zon schijnt zo hard dat het onmogelijk is in de zon te komen, laat staan te zonnen.
-Als ik naar school ga moet ik 's morgens een lange broek en een trui aan doen, omdat het ìn de klas zo koud is. Ze zetten nl. de airco zo hard dat je het gewoon heel koud krijgt.
-Na't school is het veel te warm om met een lange broek in de vlakke zon terug naar huis te lopen, via een weg waar er bijna nérgens schauduw te bespeuren valt.
-Door de warmte heb ik bijna elke dag hoofdpijn en ben ik veel moe-er dan normaal.
-Als gevolg van de airco in de klas en 's nachts in onze slaapkamer krijg ik ook nog eens sinusit.
-Ahja, nog iets: als je in de zetel gaat zitten om ff tv te kijken ipv buiten te komen omdat't te warm is, worden je hele lichaam (maar vooral benen) geattackeerd door 5 'perni longas' (muggen die grote beten achterlaten). Muggencrème opsmeren helpt ook niet, want die verstopt uw poriën, waardoor ge alleen nog maar harder begint te zweten.
(Alles wat ik nu heb vermeld, heb ik uit mijn eigen ondervindingen gehaald, waar ik dagelijks mee moet leren leven en is dus geen gekwakzalver.)
Bedankt voor uw tijd
en geniet van de winter daar in België!
x Isabel
zondag 23 maart 2008
vrijdag 21 maart 2008
de laatste dagen voor Pasen
Hey lieve België,
Gisteren (donderdag) ben ik in de namiddag voor de derde keer samen met de andere AFs-ers, de presidente van Afs en Lìvia (een vriendin uit mijn klas) naar het weeshuis voor misbruikte meisjes geweest.
We zijn daar échte (waarvan ik er een deel op de grond kapot heb laten vallen :s) eieren voor Pasen gaan beschilderen.
Allé, we hebben de eieren eigenlijk met sliertjes crêpe-papier dat eerst in water werd gedoopt, beplakt. Wanneer het papier dan was opgerdoogd en al zijn kleur op de schil vh ei had achtergelaten, werd het erafgehaald. Het was een gemakkelijke manier om de eieren een leuk kleurtje geven en om twee dagen met roze vingers rond te kunnen lopen.
Ik was sinds woensdag een beetje verkouden en grieperig. Ik voelde me nogal licht in mijn hoofd en had dus, terwijl ik het pallet met eieren wilde verplaatsen, een deel op de grond laten vallen!
Zaterdagnamiddag gaan we terug naar het weeshuis met deze eitjes, gevuld met marsepein en waarschijnlijk met nog wat meer chocolade-eieren, verdeeld over 12 nestjes om deze aan de meisjes af te geven.
De paashaas is bij ons thuis nog niet geweest... (wss zondag), mààr: mijn 'mama' heeft hier in een of andere winkel een chocoladen paasei van 6 Kg gewonnen! Hahahahaha :D Kei leuk! (Dat staat hier nu voor mijne neus, ingepakt in goudkleurig papier. :p)
Wel jammer dat het van braziliaanse chocolde gemaakt is, die (dat vind ik toch) niet zoveel weg heeft van chocolade zoals wij ze in België gewoon zijn! Echt waar, ik zou dit naar suiker-smakend snoepgoed soms zelfs geen chocolade durven noemen!
Maarja, de brazilianen zijn er blij mee. (Ochotekes toch! :D)
Aangezien ik dus wat grieperig ben, mag ik 's avonds niet weggaan van mijn mama, omdat ik morgen naar het 'baile do Hawaï' ga. (Ja er is er al een geweest in dourados, maar dit is veel bekender en groter.)
Maar of dat écht wel zo'n tof feest gaat worden, dat weet ik niet.. Ik heb blijkbar nogal een negatieve invloed op de feestjes die zich op die plaats afspelen.
Toen we in november of december naar Indareta gingen, dat een superbekend goot 2-dagen durend feestje met live-optredens is, heeft het ook superhard gestortregend die avonden! (En waren we om middernacht al terug thuis om in ons bed te kruipen met dikke sokken aan en een bord uiensoep achter onze kiezen. :/)
Maar laten we daar niet aan denken en let's hope for the best!
Mijn ouders gingen normaal gezien ook. Die gingen dan -hopelijk- wel aan hun tafel blijven zitten, kletsend met collega's van de bank en cocktails en ananassen achterover slaand. Maar een vriendin van mijn zusje, die onlangs verhuisd is naar Ponta Pora, een stad die op de grens licht met Paraguay, geeft een feest voor haar 15-verjaardag en daar konden mijn ouders niet nee tegen zeggen.
Dus vanaf zaterdagvanond 7u tot en met zondagmorgend, ben ik alleen thuis met mijn broers. Jiehaa! :p
Nog een nieuwtje dat ik zeker moet vertellen.
Ik heb hier zeker 7 vrienden die nu met mij in de klas zitten en in de zomer voor een jaar op 'uitwisseling' gaan vertrekken!
Er gaat er éne naar Ijsland, een tweede naar de USA, een ander meisje naar de USA, een meisje naar Canada, een meisje naar Oostenrijk en... twee meisjes naar België!! :D
Een van hen, Carolina, naar het Franse gedeelte en de andere, Nina, naar het Nederlandstalige gedeelte. (Welke stad dat weet ze wel nog niet.)
Maar da's toch supergraaf dat er zoveel een uitwisselingsjaar gaan doen en dat er dan nog eens twee (vriendinnen van mij) naar België komen!!
Jiehaa (2)!
De rest zal ik maar eens laten voor een andere dag... maar wees gerust, ik zal het niet te ver laten komen, ik schrijf op tijd!
(Als jullie mijn berichten ten minste nog willen lezen hé. :p)
Dikke x Isabel!
Gisteren (donderdag) ben ik in de namiddag voor de derde keer samen met de andere AFs-ers, de presidente van Afs en Lìvia (een vriendin uit mijn klas) naar het weeshuis voor misbruikte meisjes geweest.
We zijn daar échte (waarvan ik er een deel op de grond kapot heb laten vallen :s) eieren voor Pasen gaan beschilderen.
Allé, we hebben de eieren eigenlijk met sliertjes crêpe-papier dat eerst in water werd gedoopt, beplakt. Wanneer het papier dan was opgerdoogd en al zijn kleur op de schil vh ei had achtergelaten, werd het erafgehaald. Het was een gemakkelijke manier om de eieren een leuk kleurtje geven en om twee dagen met roze vingers rond te kunnen lopen.
Ik was sinds woensdag een beetje verkouden en grieperig. Ik voelde me nogal licht in mijn hoofd en had dus, terwijl ik het pallet met eieren wilde verplaatsen, een deel op de grond laten vallen!
Zaterdagnamiddag gaan we terug naar het weeshuis met deze eitjes, gevuld met marsepein en waarschijnlijk met nog wat meer chocolade-eieren, verdeeld over 12 nestjes om deze aan de meisjes af te geven.
De paashaas is bij ons thuis nog niet geweest... (wss zondag), mààr: mijn 'mama' heeft hier in een of andere winkel een chocoladen paasei van 6 Kg gewonnen! Hahahahaha :D Kei leuk! (Dat staat hier nu voor mijne neus, ingepakt in goudkleurig papier. :p)
Wel jammer dat het van braziliaanse chocolde gemaakt is, die (dat vind ik toch) niet zoveel weg heeft van chocolade zoals wij ze in België gewoon zijn! Echt waar, ik zou dit naar suiker-smakend snoepgoed soms zelfs geen chocolade durven noemen!
Maarja, de brazilianen zijn er blij mee. (Ochotekes toch! :D)
Aangezien ik dus wat grieperig ben, mag ik 's avonds niet weggaan van mijn mama, omdat ik morgen naar het 'baile do Hawaï' ga. (Ja er is er al een geweest in dourados, maar dit is veel bekender en groter.)
Maar of dat écht wel zo'n tof feest gaat worden, dat weet ik niet.. Ik heb blijkbar nogal een negatieve invloed op de feestjes die zich op die plaats afspelen.
Toen we in november of december naar Indareta gingen, dat een superbekend goot 2-dagen durend feestje met live-optredens is, heeft het ook superhard gestortregend die avonden! (En waren we om middernacht al terug thuis om in ons bed te kruipen met dikke sokken aan en een bord uiensoep achter onze kiezen. :/)
Maar laten we daar niet aan denken en let's hope for the best!
Mijn ouders gingen normaal gezien ook. Die gingen dan -hopelijk- wel aan hun tafel blijven zitten, kletsend met collega's van de bank en cocktails en ananassen achterover slaand. Maar een vriendin van mijn zusje, die onlangs verhuisd is naar Ponta Pora, een stad die op de grens licht met Paraguay, geeft een feest voor haar 15-verjaardag en daar konden mijn ouders niet nee tegen zeggen.
Dus vanaf zaterdagvanond 7u tot en met zondagmorgend, ben ik alleen thuis met mijn broers. Jiehaa! :p
Nog een nieuwtje dat ik zeker moet vertellen.
Ik heb hier zeker 7 vrienden die nu met mij in de klas zitten en in de zomer voor een jaar op 'uitwisseling' gaan vertrekken!
Er gaat er éne naar Ijsland, een tweede naar de USA, een ander meisje naar de USA, een meisje naar Canada, een meisje naar Oostenrijk en... twee meisjes naar België!! :D
Een van hen, Carolina, naar het Franse gedeelte en de andere, Nina, naar het Nederlandstalige gedeelte. (Welke stad dat weet ze wel nog niet.)
Maar da's toch supergraaf dat er zoveel een uitwisselingsjaar gaan doen en dat er dan nog eens twee (vriendinnen van mij) naar België komen!!
Jiehaa (2)!
De rest zal ik maar eens laten voor een andere dag... maar wees gerust, ik zal het niet te ver laten komen, ik schrijf op tijd!
(Als jullie mijn berichten ten minste nog willen lezen hé. :p)
Dikke x Isabel!
woensdag 19 maart 2008
de week voor Pasen
Oké, tijd voor een nieuw bericht. :)
Het is niet altijd zo gemakkelijk om te schrijven... brengt veel 'preguiça' (luiheid :p) met zich mee.
Vandaag is er wel iets 'ongeloofelijks' gebeurd, al is het dan in de negatieve zin van het woord (die ik er misschien net zelf voor heb uitgevonden :p).
Ze zijn al twee weken aan onze keuken aan't werken en hebben dan een paar dagen geleden ook maar ineens een derde water-bassin op ons dak van de slaapkamer, badkamer, strijkkamer en keuken die zich achteraan in de tuin bevinden. (Die bassins vangen regenwater op dat dan gefilterd wordt en daarna in de keuken en badkamer wordt gebruikt.) Vanmiddag begon er ineens heel veel water via de ventilator uit de slaapkamer te lopen, allemaal op het bed! Echt het leek wel een waterval of een verborgen douche. Op andere plaatsen liep er ook water uit het plafond.
Wàt er juist is foutgelopen weet ik niet, maar we moesten àlle kranen opendraaien, opdat het water sneller zou weglopen. Het is nu 9u 's avonds en het is nog bezig! :s
Deze schoolweek ging vlug voorbij. We hadden maar drie dagen les, (donderdag en vrijdag vrijaf wegens Pasen). Wel jammer dat het geen hele week was, maar anders zouden de brazilianen niet zoveel vakantie hebben tijdens de zomer. Dinsdag was ik in de namiddag ook niet naar 't school geweest omdat we de "art"les van vrijdag naar dinsdag hadden verplaatst.
Ik vind het echt wel leuk, om zo een keer per week 'naar de knutselles' te kunnen gaan en bvb. dingen uit papier maché te maken, maar alleen behandelt de de lerares mij, Hannah, Magdalena (en àlle andere leerlingen -zelfs de volwassenen-) soms een beetje als baby's. Ze wil ook dat je bvb. de kleuren kiest die zij mooi vindt.
Dat werkt natuurlijk wel op mijn zenuwen. Ik zeg dan niks om geen 'conflict' te veroorzaken, maar krop het allemaal op en wordt gestresseerd. =)
Misschien is het beter om er de volgende keer toch iets van te zeggen!
Deze namiddag ben ik ook thuisgebeleven. Heb van 13u-17u geslapen en moest dan normaal gezien gaan tennissen, maar ben nogal grieperig dus ben maar niet gegaan.
Vorige vrijdag ben ik voor de eerste keer naar een "alternatief feestje" geweest, waar er zelfs punkers rondliepen. (Oké, da's niet zo speciaal, maar ik had dat hier toch nog nooit gezien!) Er was een bandje dat covers van Pink Floyd speelde, maar dat is nu ook niet echt muziek om op te gaan dansen. Kheb me wel geamuseerd en het meest van al (grapje) toen we, Hannah, Magdalena, Lucian, Arami (een braziliaans meisje dat 7 jaar in Duitsland heeft gewoond) en ik daarna te voet naar huis moesten terugkeren.
Het hielp ook wel dat we allemaal niet echt in elkaars buurt wonen. :P
Maar wees gerust, zolang je hier 's nachts niet alleen op straat loopt, is het hier wel veilig hoor.
Zaterdag had ik in de namiddag een verjaardag-barbecue.
Rafaela, een meisje met wie ik vorig jaar op school had gezeten, werd achttien. Ik had mijn twee 'Afs-vriendinnetjes' Hannah en Magdalena ook meegenomen omdat zij haar ook kennen. Tijdens de barbecue was het een beetje raar... ik wist niet zo goed bij wie ik moest gaan zitten en babbelen. Natuurlijk ben ik dag gaan zeggen aan alle meisjes (vriendinnen) met wie ik vorig jaar in de klas heb gezeten, maar uiteindelijk belandde ik toch weer naast Magdalena en Hannah en de andere meisjes met wie ik nu op school zit. Gelukkig kwam ik op weg naar 'het eten' toch even een vriend van Eduardo tegen, met wie ik dan nog een uur ofzo heb staan babbelen (en die me ook heeft uitgenodigd om hen eens een weekend in Campo Grande te gaan bezoeken, hij woont nl. in't zelfde appartement als mijn broer). Daarna heb ik ook nog wel een beetje met andere mensen gebabbeld... maar niet veel later wilden de mensen met wie ik gekomen was al door en ik moest eigenlijk wel met hen mee, want wist niet hoe anders thuis te geraken.
Daarna kwam ik dan ook te weten dat Hannah Rafela (en de rest van haar vriendinnen) eigenlijk helemaal niet zo tof vindt!
Ja merci.. ge kunt dat ook wat eerder zeggen hé.
Zondagavond ben ik nog met mijn andere broer, Fernando, naar een barbecue geweest op het 'kot' (= een huis) van zijn vrienden.
X Isabel
Het is niet altijd zo gemakkelijk om te schrijven... brengt veel 'preguiça' (luiheid :p) met zich mee.
Vandaag is er wel iets 'ongeloofelijks' gebeurd, al is het dan in de negatieve zin van het woord (die ik er misschien net zelf voor heb uitgevonden :p).
Ze zijn al twee weken aan onze keuken aan't werken en hebben dan een paar dagen geleden ook maar ineens een derde water-bassin op ons dak van de slaapkamer, badkamer, strijkkamer en keuken die zich achteraan in de tuin bevinden. (Die bassins vangen regenwater op dat dan gefilterd wordt en daarna in de keuken en badkamer wordt gebruikt.) Vanmiddag begon er ineens heel veel water via de ventilator uit de slaapkamer te lopen, allemaal op het bed! Echt het leek wel een waterval of een verborgen douche. Op andere plaatsen liep er ook water uit het plafond.
Wàt er juist is foutgelopen weet ik niet, maar we moesten àlle kranen opendraaien, opdat het water sneller zou weglopen. Het is nu 9u 's avonds en het is nog bezig! :s
Deze schoolweek ging vlug voorbij. We hadden maar drie dagen les, (donderdag en vrijdag vrijaf wegens Pasen). Wel jammer dat het geen hele week was, maar anders zouden de brazilianen niet zoveel vakantie hebben tijdens de zomer. Dinsdag was ik in de namiddag ook niet naar 't school geweest omdat we de "art"les van vrijdag naar dinsdag hadden verplaatst.
Ik vind het echt wel leuk, om zo een keer per week 'naar de knutselles' te kunnen gaan en bvb. dingen uit papier maché te maken, maar alleen behandelt de de lerares mij, Hannah, Magdalena (en àlle andere leerlingen -zelfs de volwassenen-) soms een beetje als baby's. Ze wil ook dat je bvb. de kleuren kiest die zij mooi vindt.
Dat werkt natuurlijk wel op mijn zenuwen. Ik zeg dan niks om geen 'conflict' te veroorzaken, maar krop het allemaal op en wordt gestresseerd. =)
Misschien is het beter om er de volgende keer toch iets van te zeggen!
Deze namiddag ben ik ook thuisgebeleven. Heb van 13u-17u geslapen en moest dan normaal gezien gaan tennissen, maar ben nogal grieperig dus ben maar niet gegaan.
Vorige vrijdag ben ik voor de eerste keer naar een "alternatief feestje" geweest, waar er zelfs punkers rondliepen. (Oké, da's niet zo speciaal, maar ik had dat hier toch nog nooit gezien!) Er was een bandje dat covers van Pink Floyd speelde, maar dat is nu ook niet echt muziek om op te gaan dansen. Kheb me wel geamuseerd en het meest van al (grapje) toen we, Hannah, Magdalena, Lucian, Arami (een braziliaans meisje dat 7 jaar in Duitsland heeft gewoond) en ik daarna te voet naar huis moesten terugkeren.
Het hielp ook wel dat we allemaal niet echt in elkaars buurt wonen. :P
Maar wees gerust, zolang je hier 's nachts niet alleen op straat loopt, is het hier wel veilig hoor.
Zaterdag had ik in de namiddag een verjaardag-barbecue.
Rafaela, een meisje met wie ik vorig jaar op school had gezeten, werd achttien. Ik had mijn twee 'Afs-vriendinnetjes' Hannah en Magdalena ook meegenomen omdat zij haar ook kennen. Tijdens de barbecue was het een beetje raar... ik wist niet zo goed bij wie ik moest gaan zitten en babbelen. Natuurlijk ben ik dag gaan zeggen aan alle meisjes (vriendinnen) met wie ik vorig jaar in de klas heb gezeten, maar uiteindelijk belandde ik toch weer naast Magdalena en Hannah en de andere meisjes met wie ik nu op school zit. Gelukkig kwam ik op weg naar 'het eten' toch even een vriend van Eduardo tegen, met wie ik dan nog een uur ofzo heb staan babbelen (en die me ook heeft uitgenodigd om hen eens een weekend in Campo Grande te gaan bezoeken, hij woont nl. in't zelfde appartement als mijn broer). Daarna heb ik ook nog wel een beetje met andere mensen gebabbeld... maar niet veel later wilden de mensen met wie ik gekomen was al door en ik moest eigenlijk wel met hen mee, want wist niet hoe anders thuis te geraken.
Daarna kwam ik dan ook te weten dat Hannah Rafela (en de rest van haar vriendinnen) eigenlijk helemaal niet zo tof vindt!
Ja merci.. ge kunt dat ook wat eerder zeggen hé.
Zondagavond ben ik nog met mijn andere broer, Fernando, naar een barbecue geweest op het 'kot' (= een huis) van zijn vrienden.
X Isabel
donderdag 6 maart 2008
Tips
Klik op 'oudere berichten' om zo de rest van de foto's te kunnen zien en mijn laatste bericht te kunnen lezen!
dinsdag 4 maart 2008
4 maart '08
Ik was daarstraks met 'mijn mama' in "onze voorlopige keuken" nog wat aan het babbelen over vanalles en nog wat. Toen ik haar vertelde dat ik zaterdagmorgen (om 7u!) de simulado niet zou meedoen (dat is één grote test van alle materie die herhaling is van de vorige twee jaren), want dat het eiegenlijk echt teveel is om te studeren en dat ik mijn 'andere activiteiten' niet ga laten om te studeren.
Dan zei mijn mama, "nee natuurlijk hoef je dat niet mee te doen, mijn taak is er gewoon voor te zorgen dat je overdag naar de lessen gaat en dat je dan ook nog eens de gewone toetsen vrijwillig wilt meedoen, dan vind ik dat al heel goed!"
(Ze had wel net toegestaan dat ik morgen met mijn twee Duitse vriendinnen de lessen zou skippen om overdag naar het stadscentrum te gaan om te gaan winkelen! hahahaha)
Daarna heeft mijn mama dan nog wat verteld over 'mijn papa' zijn kindertijd en over alle tantes, grootmoeders en schoonmoeders van de familie en over al de familieproblemen enzo. Ik vond dat wel leuk.. want op een of andere manier zijn die mensen ook een klein beetje mijn familie =) Zo heb ik een neef van 24 (de neef van mijn broers en zus), die ik tijdens de vakantie in Ibaiti heb leren kennen en da's echt nen toffe! Dus daar ben ik dan wel een beetje fier op. =p
Thuis gaat het dus goed. (Een paar dagen geleden was mijn mama wel wat slechtgezind en moest je haar in alles gelijk geven of het kwam niet goed.. :p) Mijn papa is nog altijd even rustig en chill als altijd, komt af en toe de kakkerlakken uit mijnen douche jagen en brengt mij en Aninha 's morgens naar school.
Met Fernando, mijn oudste broer, kom ik echt goed overeen. We gaan samen 's avonds 'lopen' en hij brengt mij zonder enige zucht overal naartoe. (Ja, kan er ook niks aan doen dat ik niet zelf mag rijden hé.) Hij is ook mijn 'computermaatje'. We zitten elk met onze laptop aan dezelfde tafel, ieder met een koptelefoon, hij pratend tegen zijn vriendjes die hetzelfde computerspelleke aan't spelen zijn en ik met wat muziek in mijn oren om niet in de lach te schieten telkens als hij iets "in die koptelefoon" zegt.
Mijn andere broer Eduardo woont nu al iets meer dan een maand in Campo Grande, waar ik hem nog niet ben gaan bezoeken. Dat wilde ik binnen twee weken doen, maar dan komt meneer zelf naar hier -> voor de formatura, waar ìk niet naar toe ging gaan om hém te gaan bezoeken. Tja, "communicatieprobleem". Maar dat is dus het ding, we converseren eigenlijk nooit echt veel.. =s Natuurlijk neemt dat niet weg dat ik hem hier niet mis.
Tussen mij en mijn jongste zusje, Aninha, gaat het ook nog steeds goed.
Zij heeft mij mijn eerste tennisschoenen geleend, me haar oude schoolmap gegeven, me geleerd 'hoe ik me moet opmaken' voor ik uitga, zìj leent me haar oorbellen en armbanden en met haar kan ik 's avonds laat nog liggen lachen en roddelen over vanalles en nog wat.
Het enige waar ik me aan erger, is dat ze me elke morgen te laat doet komen op school.
Ons hondje 'bartchinjo' is ondertussen verlost van zijn lampekap en heeft mij zo ver gekregen dat ook ik af en toe tegen hem praat. =)
Met de nieuwe keuken gaat het tot slot ook goed, we zijn in volle verwachting van een modern en beter exemplaar... terwijl de werkmannen hier binnen en buiten lopen met kruiwagens vol stenen en hopelijk binnekort met een nieuw raam komen aanzetten.
Ik heb nu misschien weeral eens dingen geschreven die jullie al lang wisten,
maar misschien is het eerder voor mezelf dat ik deze dingen nog eens bovenhaal.
Ik besef maar al te goed dat ik binnen vier maanden al terug naar België zal moeten keren.
Het gevoel is dubbel. Langs één kant heb ik al heimwee naar mijn geboorteland en naar de mensen die ik binnenkort terug zal zien, maar ik wil het niet niet toegeven omdat ik nog zo goed en zo kwaad als het kan wil genieten van mijn kostbare tijd in mijn 'tweede thuisland'. Tussen de grieperige verkoudheden en uren die ik doorbreng op de veel te smalle schoolbanken door, probeer dus ik nog steeds angstvallig de bladeren van de "Carpe diem" boom te plukken.
Natuurlijk wilt dit niet zeggen dat ik niet aan mijn vriendinnetjes en familie die op me zitten te wachten denk hé.
Toch vringt dit "denken aan.." zich de laatste tijd toch wel in héél rare bochten. Zo droomde ik tot een paar dagen geleden echt de raarste dingen over mijn broer, mijn mama en mijn papa!
Met Simon had ik ongelooflijke ruzie omdat hij, zonder rijbewijs en zestien jaar oud, onze enige en nieuwe auto in de prak had gereden. Hij zei dat ik er geen commentaar op moest hebben, dat hij deed wat hij wilde en dat Pee had toegestaan er mee te gaan rijden en dat die zeker niet zo'n drama zou maken van wat er gebeurd was.
Ik was echt zò kwaad, woest en voelde me zo machteloos tegenover mijn broer die zich ineens zo 'groot' voelde en zich als een achterlijke macho gedroeg.
Over mijn mama droomde ik dan dat ze twee tattoo's had laten zetten. Ze had nog een derde tekening van een doodskop op haar arm. Ineens begon ze te lachen (mij uit te lachen eigenlijk) omdat ik geloofde dat die laatste ook een echte tattoo was, maar het eigenlijk gewoon een bic-tekening was die ze er zelf had opgezet, om mij te laten schrikken. Ze begon mij (het 'domme wicht dat erin was getrapt') dan samen met mijn broer uit te lachen.
Verder verklaarde ze ook dat ze sinds kort enkel nog maar geïnteresseerd was in uitgaan en zich ook minstens twintig jaar jonger voelde. Ik vond het afschuwelijk.
Over wat er met mijn papa gebeurd was kan ik me nu niet meer herinneren, maar het was ook zeker niet positief.
Amai, ik heb tijdens die dagen toch niet met een heel gerust en goed gevoel over mijn eigen familie rondgelopen. Op een of andere manier beïnvloedden die dromen écht het beeld dat ik over mijn ouders en broer had.
De laatste twee dagen heb ik niet zo veel meer gedroomd.. aangezien ik deze keer meer wakker heb gelegen dan geslapen. Maar bon, vrijdag is het volle maan, misschien heeft het daar iets mee te maken. Nog drie dagen doorbijten.
Vorige vrijdag heb ik mijn eerste teken-/knutselles gehad. Ook al behandelde de lerares ons een beetje als kinderen en mensen die geen Portugees spraken (oké, de woorden die ze gebruikte verstònd ik ook wel niet), ik heb me geamuseerd. We hebben een paar vormen (kommetjes en een ronde) gemaakt uit papier maché.
Al goed dat ik vorige week in Paraguay twee nieuwe (uhm idd van Paraguay-kwaliteit maar hopelijk is dat goed genoeg) koffers heb gekocht. Zo kan ik al de kunstwerkjes die ik van plan ben hier nog te maken, daarna ook meenemen naar huis! =)
(Kben al van plan een paar grave dingen te maken om die dan duur te verkopen onder het mom van "indiaanse ambacht". Hahahaha)
Een héle dikke kus van jullie Isabel (=*)
Dan zei mijn mama, "nee natuurlijk hoef je dat niet mee te doen, mijn taak is er gewoon voor te zorgen dat je overdag naar de lessen gaat en dat je dan ook nog eens de gewone toetsen vrijwillig wilt meedoen, dan vind ik dat al heel goed!"
(Ze had wel net toegestaan dat ik morgen met mijn twee Duitse vriendinnen de lessen zou skippen om overdag naar het stadscentrum te gaan om te gaan winkelen! hahahaha)
Daarna heeft mijn mama dan nog wat verteld over 'mijn papa' zijn kindertijd en over alle tantes, grootmoeders en schoonmoeders van de familie en over al de familieproblemen enzo. Ik vond dat wel leuk.. want op een of andere manier zijn die mensen ook een klein beetje mijn familie =) Zo heb ik een neef van 24 (de neef van mijn broers en zus), die ik tijdens de vakantie in Ibaiti heb leren kennen en da's echt nen toffe! Dus daar ben ik dan wel een beetje fier op. =p
Thuis gaat het dus goed. (Een paar dagen geleden was mijn mama wel wat slechtgezind en moest je haar in alles gelijk geven of het kwam niet goed.. :p) Mijn papa is nog altijd even rustig en chill als altijd, komt af en toe de kakkerlakken uit mijnen douche jagen en brengt mij en Aninha 's morgens naar school.
Met Fernando, mijn oudste broer, kom ik echt goed overeen. We gaan samen 's avonds 'lopen' en hij brengt mij zonder enige zucht overal naartoe. (Ja, kan er ook niks aan doen dat ik niet zelf mag rijden hé.) Hij is ook mijn 'computermaatje'. We zitten elk met onze laptop aan dezelfde tafel, ieder met een koptelefoon, hij pratend tegen zijn vriendjes die hetzelfde computerspelleke aan't spelen zijn en ik met wat muziek in mijn oren om niet in de lach te schieten telkens als hij iets "in die koptelefoon" zegt.
Mijn andere broer Eduardo woont nu al iets meer dan een maand in Campo Grande, waar ik hem nog niet ben gaan bezoeken. Dat wilde ik binnen twee weken doen, maar dan komt meneer zelf naar hier -> voor de formatura, waar ìk niet naar toe ging gaan om hém te gaan bezoeken. Tja, "communicatieprobleem". Maar dat is dus het ding, we converseren eigenlijk nooit echt veel.. =s Natuurlijk neemt dat niet weg dat ik hem hier niet mis.
Tussen mij en mijn jongste zusje, Aninha, gaat het ook nog steeds goed.
Zij heeft mij mijn eerste tennisschoenen geleend, me haar oude schoolmap gegeven, me geleerd 'hoe ik me moet opmaken' voor ik uitga, zìj leent me haar oorbellen en armbanden en met haar kan ik 's avonds laat nog liggen lachen en roddelen over vanalles en nog wat.
Het enige waar ik me aan erger, is dat ze me elke morgen te laat doet komen op school.
Ons hondje 'bartchinjo' is ondertussen verlost van zijn lampekap en heeft mij zo ver gekregen dat ook ik af en toe tegen hem praat. =)
Met de nieuwe keuken gaat het tot slot ook goed, we zijn in volle verwachting van een modern en beter exemplaar... terwijl de werkmannen hier binnen en buiten lopen met kruiwagens vol stenen en hopelijk binnekort met een nieuw raam komen aanzetten.
Ik heb nu misschien weeral eens dingen geschreven die jullie al lang wisten,
maar misschien is het eerder voor mezelf dat ik deze dingen nog eens bovenhaal.
Ik besef maar al te goed dat ik binnen vier maanden al terug naar België zal moeten keren.
Het gevoel is dubbel. Langs één kant heb ik al heimwee naar mijn geboorteland en naar de mensen die ik binnenkort terug zal zien, maar ik wil het niet niet toegeven omdat ik nog zo goed en zo kwaad als het kan wil genieten van mijn kostbare tijd in mijn 'tweede thuisland'. Tussen de grieperige verkoudheden en uren die ik doorbreng op de veel te smalle schoolbanken door, probeer dus ik nog steeds angstvallig de bladeren van de "Carpe diem" boom te plukken.
Natuurlijk wilt dit niet zeggen dat ik niet aan mijn vriendinnetjes en familie die op me zitten te wachten denk hé.
Toch vringt dit "denken aan.." zich de laatste tijd toch wel in héél rare bochten. Zo droomde ik tot een paar dagen geleden echt de raarste dingen over mijn broer, mijn mama en mijn papa!
Met Simon had ik ongelooflijke ruzie omdat hij, zonder rijbewijs en zestien jaar oud, onze enige en nieuwe auto in de prak had gereden. Hij zei dat ik er geen commentaar op moest hebben, dat hij deed wat hij wilde en dat Pee had toegestaan er mee te gaan rijden en dat die zeker niet zo'n drama zou maken van wat er gebeurd was.
Ik was echt zò kwaad, woest en voelde me zo machteloos tegenover mijn broer die zich ineens zo 'groot' voelde en zich als een achterlijke macho gedroeg.
Over mijn mama droomde ik dan dat ze twee tattoo's had laten zetten. Ze had nog een derde tekening van een doodskop op haar arm. Ineens begon ze te lachen (mij uit te lachen eigenlijk) omdat ik geloofde dat die laatste ook een echte tattoo was, maar het eigenlijk gewoon een bic-tekening was die ze er zelf had opgezet, om mij te laten schrikken. Ze begon mij (het 'domme wicht dat erin was getrapt') dan samen met mijn broer uit te lachen.
Verder verklaarde ze ook dat ze sinds kort enkel nog maar geïnteresseerd was in uitgaan en zich ook minstens twintig jaar jonger voelde. Ik vond het afschuwelijk.
Over wat er met mijn papa gebeurd was kan ik me nu niet meer herinneren, maar het was ook zeker niet positief.
Amai, ik heb tijdens die dagen toch niet met een heel gerust en goed gevoel over mijn eigen familie rondgelopen. Op een of andere manier beïnvloedden die dromen écht het beeld dat ik over mijn ouders en broer had.
De laatste twee dagen heb ik niet zo veel meer gedroomd.. aangezien ik deze keer meer wakker heb gelegen dan geslapen. Maar bon, vrijdag is het volle maan, misschien heeft het daar iets mee te maken. Nog drie dagen doorbijten.
Vorige vrijdag heb ik mijn eerste teken-/knutselles gehad. Ook al behandelde de lerares ons een beetje als kinderen en mensen die geen Portugees spraken (oké, de woorden die ze gebruikte verstònd ik ook wel niet), ik heb me geamuseerd. We hebben een paar vormen (kommetjes en een ronde) gemaakt uit papier maché.
Al goed dat ik vorige week in Paraguay twee nieuwe (uhm idd van Paraguay-kwaliteit maar hopelijk is dat goed genoeg) koffers heb gekocht. Zo kan ik al de kunstwerkjes die ik van plan ben hier nog te maken, daarna ook meenemen naar huis! =)
(Kben al van plan een paar grave dingen te maken om die dan duur te verkopen onder het mom van "indiaanse ambacht". Hahahaha)
Een héle dikke kus van jullie Isabel (=*)
Abonneren op:
Posts (Atom)