Florianopolis - een laat verslag

Heeey beste mensen,

Hier zal ik dus mijn verslag doen over mijn "korte vakantie" in Florianopolis oftewel Floripa (néé, niet Florida :D).
Florianopolis is een stad die zich in het zuiden van Brazilië bevindt, in de staat Santa Catarina en een deel van het vaste land en een deel van het eiland van Santa Catarina inneemt.

Vrijdagavond om 11u kon ik meerijden met de ouders van een vriendin van mij naar de luchthaven in Campo Grande. Ongeveer drie uur later kwamen we daar dan aan, ging ik bij de check-in (of hoe dat ook heet) mijn ticket halen en hebben we met zijn driën nog een koffieke gedronken en een pão de queijo gegeten, voordat we op het vliegtuig stapten.
(Zij gingen naar São Paulo voor vier dagen en ik naar Floripa, met overstap in São Paulo, maar had een andere vlucht.)
Wat wel grappig was vond ik, is dat de vier keren dat ik tijdens het heen- en terugvliegen op het vleigtuig moest stappen, dat via de grond gebeurde. Je gaf dus je ticket af, ging door een deur naar buiten en moest dan tussen drie of vier vliegtuigen het uwe kiezen. Oké, ze wezen dat wel aan... maar toch, je kon evengoed uit onoplettendheid een andere groep mensen hebben gevolgd en ergens anders belanden.
Na mijn twee vluchten en bijna niet geslapen te hebben, kwam ik om 10u 's morgens op de luchthaven van Florianopolis aan. Gewacht op mijn bagage (mijn koffer was wééral gebroken! Ik hààt reizen met koffers!!) en dan op zoek naar mijn "nieuwe gastmama". :)

Toen ik in mijn "nieuwe huis" aankwam, heb ik nog eens voor de derde keer ontbeten die ochtend. :D
Daarna werd er een vis-barbecue gehouden bij ons thuis en er zouden verschillende familieleden mee komen eten. Het was ook supermooi weer (warm) en Sueli, mijn "gastmama", had aan mij en Débora, mijn "gastzus" van 23, voorgesteld om wat te zonnen, naast't zwembad. (Na twee of drie weken in de koude te hebben gezeten, zag ik dat wel zitten.)
Rond drie uur heeft Débora me toen meegenomen om mij met de auto het eiland en de belangrijkste stranden al eens te laten zien.
Florianopolis is écht een mooi eiland en wordt tijdens de laatste drie dan jaren ook overbevolkt door binnen- en buitenlands toeristen. Ik had dus superveel geluk dat het geen 'hoogseizoen' was, maar toch warm.
Toen we terug thuis kwamen ben ik een dutje gaan doen, waarna ik pas om één u 's nachts wakker werd. :D Volgens mij was toen iedereen in het huis aan't slapen, of waren ze niet thuis. Kheb dan maar wat in mijn dagboek geschreven en gelezen en ben rond drie uur terug gaan slapen... totdat ik de volgende dag om 10u wakker werd.

Zondag heb ik wat gechilled (ik kan het me eigl. niet meer herinneren) en ben 's avonds met Lucas, mijn "gastbroer" van 25, zijn vriendin Mariana en Dédora naar een barreke in de Lagoa (blijkbaar een hippe buurt) geweest om pannekoeken met aardbei en vanille-ijs te eten. Het was een barreke van het surfmerk "Mormaii"... en de ober zei dat we hem Jhonny mochten noemen. (hahahaha, ik ging echt ff neer van´t lachen.)
Daarna zijn we naar een plaats gereden vanwaaruit je een heel mooi uitzciht hebt op de twee meren (= a lagoa da Conceição), maar jammergenoeg lukte het ook in den donkere niet om een mooie foto te trekken.

Maandagmorgend ben ik met Débora naar praia Mole geweest.. waar bijna geen kat was en waar het heerlijk was om in de zon te kunnen liggen!
Om 12u naar huis om te gaan middageten en in de namiddag had ik dan afgesproken met ne vriend die ik via Eduardo ken en wiens ouders in Dourados wonen. Met hem ben ik naar een ander strand 'barra da Lagoa' geweest (met de bus, want dat ligt wel vrij ver weg), dat veel groter was en waar we een lange strandwandeling hebben gemaakt.
-Ik vind het leuk dat toen ik daar bvb een buitenlander/toerist tegenkwam, ik mijzelf helemaal geen buitenlander meer voelde. :) Dat komt wss. vooral doordat ik de taal spreek.-
Nadat we met de bus terug waren thuisgeraakt, ben ik nog ff in zijn appartement gebleven waar hij met een andere vriend uit Dourados woont, waar we pizza hebben gegeten en tv gekeken.

Dinsdag heeft Débora me dan het centrum van Florianopolis laten zien.
Echt wel mooi, maar we hadden niet zo veel tijd om rustig rond te lopen, wánt -wegens een onverwachte wending in onze plannen- moesten we om 7u ´s avonds al de bus nemen naar Curitiba. (Curitiba is de hoofdstad van Parana, staat naast Santa Catarina en Débora moest daar naar de dokter om nog een voorschrift te gaan halen, voor ze de week daarop voor zes maanden naar Ierland zou vertrekken, om daar Engels te gaan leren.)
Mijn "gastmama" stelde voor dat ik mee zou gaan, omdat het een gelegenheid was voor mij om Curitiba te leren kennen, wat tenslotte ook een heel mooie en vooral moderne stad is, met een nogal Europees uitzciht.
Na 4,5 uur rijden kwamen we daar dan aan en werden we opgehaald door Laercio en Elen, een van de beste vrienden van Débora's ouders. We zijn nog iets gaan eten in een restaurant dat 24u/24u open bleef en zijn daarna op hun appartement (dat de afmetingen van een hotelkamer heeft - want dat wàs het oorspronkelijk ook) gaan slapen.
De volgende dag met Débora naar de dokter. Daarna wilden Elen en zij naar een salon om hun haar en nagels te laten doen. (Blijkbaar is dat een van de grootste salons van heel zuid-Brazilië en misschien wel van heel zuid-Amerika.) Ik dacht al van nee hé, ik wil mijn kostbare tijd niet verprutsen in een salon, dus is Alercio ondertussen met mij naar de "Opera van Arami" geweest en zijn we met de auto langs het museum (van moderne kunst?) gereden dat de vorm heeft van een oog, gebouwd door Oscar Niemayer. (Opera van Arami omdat het de vorm heeft van een vogelkooi en is opgebouwd uit 'metalen buizen/staven' die verwijzen naar ijzerdraad, wat de vertaling is van arami.)
Daarna zijn we naar een shoppingcentrum geweest, waar hebben we ook gegeten hebben en Laercio en Elen ruzie hebben gemaakt. Dat had als gevolg dat we langer dan nodig in het shoppingcentrum zijn gebleven en we dus niet meer die avond nog naar Florianopolis zijn teruggekeerd. (We zouden immers met zijn vieren met de auto gaan.)
Ik en Débora vonden dat wel niet zo leuk, want daardoor zouden we de volgende dag niet meer maar het strand kunnen gaan of iets anders doen in Floripa, alleszins niet in de voormiddag. Ten tweede begon vooral Elen een beetje op mijn zenuwen te werken. Ze was echt lief enzo, maar gedroeg zich over't algemeen écht als een (soms lastig) klein kind!
Om 11u ofzo zijn we dan gaan slapen (iedereen was te moe om nog "uit" te gaan) en de volgende dag werden we pas om 9u wakker om te kunnen vertrekken. Natuurlijk moesten we dan wel nog eerst bij een bakker gaan ontbijten, naar de apotheker om pillen tegen depressie of wat dan ook (het was voorgeschreven door een psychiater) gaan afhalen voor Elen én Laercio. (niet moeilijk, in zo'n relatie zou ik ook wel pillen nodig hebben denk'k. :D sorry, stoute grap)
Rond de middag kwamen we dan aan in Camborio, een ander kuststadje in de buurt van Floripa dat tijdens de zomer heel veel binnenlandse touristen trekt. Daar moesten we dan nog een bril voor Elen gaan kopen (in de barakjes waar ze allerlei gefalsificeerde merk dingen, geïmporteerd uit Paraguay, verkopen. Twas eigenlijk nog wel leuk om daar rond te lopen.) Rond drie uur ofzo gingen we dan eindelijk middag-eten eten.
Elen zei van "ik ga ne caipirinha drinken! Komaan meisjes... jullie ook! En zeg nu geen nee hé!"
Ikke en Débora hadden helemaal geen zin om op dit uur te drinken en de caipirinha van Elen was nogal sterk, dus had ik die maar wijselijk opzij laten staan ('k kreeg al hoofdpijn van één slok).
's Avonds toen we al terug in Floripa waren (we waren rond 7.30h aangekomen) begon Elen te klagen dat ze last had van hoofdpijn en die avond niks meer zou doen! :D haha, de caipirinha had zijn (goede) werk gedaan. Want echt, ik zou echt beginnen wenen zijn als ik nog langer in haar buurt had moeten blijven en vooral hebben moeten doen wat zij wilde. Ondanks het feit dat ze echt wel lief voor mij was en zij en Laercio mij een zalig meisje vinden (ik heb ook geen seconde gereclameerd tijdens de 'reis') en mij nu mails sturen om te vragen hoe het met mij gaat en me zelfs willen bellen. :s
In ieder geval mag ik wanneer ik wil terugkeren naar Curitiba en bij hen blijven logeren.
Die avond ben ik met mijn gastfamilie nog échte, goede spaghetti gaan eten (niet de doorkookte braziliaanse :D) in een vrij chique Italiaans restaurant en daarna wilden Déborah en ik nog uitgaan. Toen we daarna, samen met een vriend van haar, in de auto zaten op zoek naar een plaats om naartoe te gaan, leek het wel alsof al het jong volk dit verlengd weekend uit Floripa was weggegaan! =s
Hahah, geanimeerd als we waren (deels te danken aan de smirnoff en wodka die we thuis al hadden opgedronken), hebben we maar besloten om naar Rafael's appartement te gaan en daar wat muziekskes te luisteren... tot 4u 's morgens. :D

De volgende morgend stond ik wel al weer courageus op om met Lucas mee te gaan naar zij tennisles van 8u. :) Daarna had hij Franse les en die heb ik ook mee gevolgd... Amai, het was toch wel effe een teleurstelling dat ik zelfs geen hele zin meer kan spreken in het Frans. Verstaan lukt goed, maar praten. Het duurt uren om me elk woord terug te kunnen herinneren. (Naar't schijnt lost dit probleem zich later wel vrij gemakkelijk terug op. Gelukkig. Maar als ik daarvoor mijn portugees zou moeten opofferen: nee dankuwel! dan blijf ìk wel portugees spreken en moet de rest zich maar aanpassen :D.)
Rond één uur, nadat we nog snel iets hadden gegeten, zijn ik, Déborah en Elen dan naar het noorden van het eiland geweest, naar "praia brava", waar mijn gastfamilie een appartement heeft (zo'n 40 min. rijden van het centrum van Floripa).
Vanaf het moment dat we daar aankwamen, wilde ik natuurlijk zo snel mogelijk naar het strand of in de zee springen! (Beeld u een zalig strand in met een sùpermooie blauwe zee... lichte golven, een paar bergen achter u en bijna géén mensen!)
En dan is er een of andere dikke Elen die eerst het appartement wilt binnengaan, de tv aanzet, de airco (terwijl mijn gastmama had gevraagd de ramen open te zetten om alles wat te verluchten), haren sarong/canga/stranddoek omdoet, zonnebril en strandtas pakt en zegt: "ik ga nu naar beneden aan het zwembad liggen".
AAArrrgghhhhh!!
Gelukkig, gelukkig, graças a deus, wilde Déborah met mij naar't strand gaan (ze deed dat wel voor mij, want wilde zelf niet zo graag). Ik zou wel alleen gegaan zijn, maar met twee is toch altijd leuker.
Daarna heb ik dan naar het Duitse meisje (ook AFS-er) gebeld, van wie ik via de verantwoordelijke van afs wist dat ze ook in Floripa aan hetzelfde strand was, maar niet kende. Zij was hier met nog een Duitser en diens braziliaanse gastbroer.
Met hen heb ik dan nog wat in de zee gezwommen. (Zalig gevoel!! Na meer dan twee weken in twee paar sokken en dikke truien te hebben doorgebracht.)
Wat later besloten "wij gringos"(buitenlanders) en één braziliaan een 'trilha'= avontuurlijke tocht/wandeling te maken naar de top van een heuvel vanwaaruit we zicht zouden hebben over een groot deel van het eiland. Amai, het uitzicht was inderdaad echt supermooi! Had ik effe spijt dat ik toen geen foto's kon trekken.
Een uur en minstens vijfentwintig grote muggenbeten (enkel op mijn eigen lichaam meetellend), dode mug (had haar per ongeluk ingeslikt), gebroken zonnebril (die van het Duitse meisje), een verstuikte enkel (ook van het Duitse meisje) en vier uitgedroogde mensen later (mijn éne flesje water kon de dorst van ons vieren raar genoeg ??! niet lessen), kwamen we terug aan de voet van de heuvel aan.
's Avonds werd er op ons appartement nog een verjaardag gevierd, van de neef van Débora. Heel de familie was aanwezig, ook zijn eigen twee kindjes, Vitor (8j) en Isadora (4j). Amai, dat meisje deed me kei hard denken aan mezelf toen ik klein was, vooral omdat ze ook lang blond haar had. :)
Toen ik en Débora rond 11u terugreden naar "ons" huis in't centrum, kreeg ik ineens mijn klopke. Ik wilde nog supergraag uitgaan die avond (naar een feestje in't huis van ne vriend van Débora), maar mijn wilde niet meer. Khad dan besloten anderhalf uurke te slapen en om één uur terug op te staan, om een doucheke te nemen en.... te gaan feesten. :D
Hahaha, ik werd nog miserabeler wakker dan ik me daarvoor gevoeld had. Heb toen gewoon mij koffer ingepakt (dat ook wel ff duurde) en ben dan terug gaan slapen tot 4.30u.
Dan hebben Débora en Sueli mij naar de luchthaven gebracht (heb amper afscheid kunnen nemen van de rest van de familie) en ben op het vliegtuig gestapt.
Rond 10u 's morgens kwam ik in Campo Grande aan. Heb een braziliaans ontbijt genomen (omdat ik tijdens mijn twee vluchten geslapen had op't vliegtuig, had ik mijn lucht-ontbijten gemist :/) op de luchthaven en ben met de taxi naar het busstation gegaan.
Om 11u de (niet-rechtstreekse, heb ik me nog wel ff beklaagd) bus naar Dourados genomen, waar ik dan om 16.30u aankwam.

Het was een leuke reis! ... die naar mijn zeggen een beetje te kort was en waar ik jammergenoeg (bijna) geen foto's van heb kunnen trekken, maar waar ik wel van genoten en iets uit geleerd heb.

Kus, Isabel

PS: ik wéét dat het een laat verslag is. =S Mijn excuses.