Ik was daarstraks met 'mijn mama' in "onze voorlopige keuken" nog wat aan het babbelen over vanalles en nog wat. Toen ik haar vertelde dat ik zaterdagmorgen (om 7u!) de simulado niet zou meedoen (dat is één grote test van alle materie die herhaling is van de vorige twee jaren), want dat het eiegenlijk echt teveel is om te studeren en dat ik mijn 'andere activiteiten' niet ga laten om te studeren.
Dan zei mijn mama, "nee natuurlijk hoef je dat niet mee te doen, mijn taak is er gewoon voor te zorgen dat je overdag naar de lessen gaat en dat je dan ook nog eens de gewone toetsen vrijwillig wilt meedoen, dan vind ik dat al heel goed!"
(Ze had wel net toegestaan dat ik morgen met mijn twee Duitse vriendinnen de lessen zou skippen om overdag naar het stadscentrum te gaan om te gaan winkelen! hahahaha)
Daarna heeft mijn mama dan nog wat verteld over 'mijn papa' zijn kindertijd en over alle tantes, grootmoeders en schoonmoeders van de familie en over al de familieproblemen enzo. Ik vond dat wel leuk.. want op een of andere manier zijn die mensen ook een klein beetje mijn familie =) Zo heb ik een neef van 24 (de neef van mijn broers en zus), die ik tijdens de vakantie in Ibaiti heb leren kennen en da's echt nen toffe! Dus daar ben ik dan wel een beetje fier op. =p
Thuis gaat het dus goed. (Een paar dagen geleden was mijn mama wel wat slechtgezind en moest je haar in alles gelijk geven of het kwam niet goed.. :p) Mijn papa is nog altijd even rustig en chill als altijd, komt af en toe de kakkerlakken uit mijnen douche jagen en brengt mij en Aninha 's morgens naar school.
Met Fernando, mijn oudste broer, kom ik echt goed overeen. We gaan samen 's avonds 'lopen' en hij brengt mij zonder enige zucht overal naartoe. (Ja, kan er ook niks aan doen dat ik niet zelf mag rijden hé.) Hij is ook mijn 'computermaatje'. We zitten elk met onze laptop aan dezelfde tafel, ieder met een koptelefoon, hij pratend tegen zijn vriendjes die hetzelfde computerspelleke aan't spelen zijn en ik met wat muziek in mijn oren om niet in de lach te schieten telkens als hij iets "in die koptelefoon" zegt.
Mijn andere broer Eduardo woont nu al iets meer dan een maand in Campo Grande, waar ik hem nog niet ben gaan bezoeken. Dat wilde ik binnen twee weken doen, maar dan komt meneer zelf naar hier -> voor de formatura, waar ìk niet naar toe ging gaan om hém te gaan bezoeken. Tja, "communicatieprobleem". Maar dat is dus het ding, we converseren eigenlijk nooit echt veel.. =s Natuurlijk neemt dat niet weg dat ik hem hier niet mis.
Tussen mij en mijn jongste zusje, Aninha, gaat het ook nog steeds goed.
Zij heeft mij mijn eerste tennisschoenen geleend, me haar oude schoolmap gegeven, me geleerd 'hoe ik me moet opmaken' voor ik uitga, zìj leent me haar oorbellen en armbanden en met haar kan ik 's avonds laat nog liggen lachen en roddelen over vanalles en nog wat.
Het enige waar ik me aan erger, is dat ze me elke morgen te laat doet komen op school.
Ons hondje 'bartchinjo' is ondertussen verlost van zijn lampekap en heeft mij zo ver gekregen dat ook ik af en toe tegen hem praat. =)
Met de nieuwe keuken gaat het tot slot ook goed, we zijn in volle verwachting van een modern en beter exemplaar... terwijl de werkmannen hier binnen en buiten lopen met kruiwagens vol stenen en hopelijk binnekort met een nieuw raam komen aanzetten.
Ik heb nu misschien weeral eens dingen geschreven die jullie al lang wisten,
maar misschien is het eerder voor mezelf dat ik deze dingen nog eens bovenhaal.
Ik besef maar al te goed dat ik binnen vier maanden al terug naar België zal moeten keren.
Het gevoel is dubbel. Langs één kant heb ik al heimwee naar mijn geboorteland en naar de mensen die ik binnenkort terug zal zien, maar ik wil het niet niet toegeven omdat ik nog zo goed en zo kwaad als het kan wil genieten van mijn kostbare tijd in mijn 'tweede thuisland'. Tussen de grieperige verkoudheden en uren die ik doorbreng op de veel te smalle schoolbanken door, probeer dus ik nog steeds angstvallig de bladeren van de "Carpe diem" boom te plukken.
Natuurlijk wilt dit niet zeggen dat ik niet aan mijn vriendinnetjes en familie die op me zitten te wachten denk hé.
Toch vringt dit "denken aan.." zich de laatste tijd toch wel in héél rare bochten. Zo droomde ik tot een paar dagen geleden echt de raarste dingen over mijn broer, mijn mama en mijn papa!
Met Simon had ik ongelooflijke ruzie omdat hij, zonder rijbewijs en zestien jaar oud, onze enige en nieuwe auto in de prak had gereden. Hij zei dat ik er geen commentaar op moest hebben, dat hij deed wat hij wilde en dat Pee had toegestaan er mee te gaan rijden en dat die zeker niet zo'n drama zou maken van wat er gebeurd was.
Ik was echt zò kwaad, woest en voelde me zo machteloos tegenover mijn broer die zich ineens zo 'groot' voelde en zich als een achterlijke macho gedroeg.
Over mijn mama droomde ik dan dat ze twee tattoo's had laten zetten. Ze had nog een derde tekening van een doodskop op haar arm. Ineens begon ze te lachen (mij uit te lachen eigenlijk) omdat ik geloofde dat die laatste ook een echte tattoo was, maar het eigenlijk gewoon een bic-tekening was die ze er zelf had opgezet, om mij te laten schrikken. Ze begon mij (het 'domme wicht dat erin was getrapt') dan samen met mijn broer uit te lachen.
Verder verklaarde ze ook dat ze sinds kort enkel nog maar geïnteresseerd was in uitgaan en zich ook minstens twintig jaar jonger voelde. Ik vond het afschuwelijk.
Over wat er met mijn papa gebeurd was kan ik me nu niet meer herinneren, maar het was ook zeker niet positief.
Amai, ik heb tijdens die dagen toch niet met een heel gerust en goed gevoel over mijn eigen familie rondgelopen. Op een of andere manier beïnvloedden die dromen écht het beeld dat ik over mijn ouders en broer had.
De laatste twee dagen heb ik niet zo veel meer gedroomd.. aangezien ik deze keer meer wakker heb gelegen dan geslapen. Maar bon, vrijdag is het volle maan, misschien heeft het daar iets mee te maken. Nog drie dagen doorbijten.
Vorige vrijdag heb ik mijn eerste teken-/knutselles gehad. Ook al behandelde de lerares ons een beetje als kinderen en mensen die geen Portugees spraken (oké, de woorden die ze gebruikte verstònd ik ook wel niet), ik heb me geamuseerd. We hebben een paar vormen (kommetjes en een ronde) gemaakt uit papier maché.
Al goed dat ik vorige week in Paraguay twee nieuwe (uhm idd van Paraguay-kwaliteit maar hopelijk is dat goed genoeg) koffers heb gekocht. Zo kan ik al de kunstwerkjes die ik van plan ben hier nog te maken, daarna ook meenemen naar huis! =)
(Kben al van plan een paar grave dingen te maken om die dan duur te verkopen onder het mom van "indiaanse ambacht". Hahahaha)
Een héle dikke kus van jullie Isabel (=*)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten