"I love Paulie Bleeker!!" ;)

Hey!

Gisterenavond ben ik weeral 'Juno' gaan zien. Mijn ouders en zusje gingen aangezien het dag van de 'promoção' was (wat wil zeggen dat een filmticket maar 3 réais kost!) en ik ging natuurlijk graag mee.
We gingen eerst iets eten in het shoppingcenter en daarna naar de film. Uiteindelijk zaten we al om 21u in de zaal, als enigsten, terwijl de film pas om 21.30 begon. Mijn zus en ik zaten wat onnozel te doen op de muziek die er ondertussen werd gespeeld. (Amai, ik voelde zo'n ongelooflijke drang om vooraan voor het doek te gaan staan en alles te geven... :p Jammer dat ik toen niet op een plaast was waar ik niemand kende... shoppingcentrum in Rio de Janeiro ofzo.)
Uiteindelijk begon de film. Eerst waren er nog wat kakelende popcorn-grieten te horen die waarschijnlijk indruk wilden maken op hun vriendjes, maar die zwegen dan ook na een tijdje.
Mijn zusje die vond de film blijkbaar ook niet zo interessant, want gaf er na 15 min. de voorkeur aan zich over te geven aan de vermoeidheid en haar ogen te sluiten.
Mijn 'mama' dacht weeral dat ze het beter wist en zei op een bepaald moment heel luid en met een geïrriteerd stemmetje (wanneer Juno in haar camionette naast een goederentrein rijdt) "ze gaat zichzelf voor diën trein gooien hé, dat zie'k al".
Ja, mijn papa die naast mij zat had gelukkig blijkbaar wel plezier met het zien van deze film. Ik vond het natuurlijk zalig om Paulie Bleeker's bleke benen voor een tweede keer te mogen bewonderen!
Toen we daarna op weg waren naar huis, zei mijn mama "volgens mij lijkt de vader van Juno wel een beetje op uw papa, niet?" Ik zei dan van "ja.. niet vollédig, maar ja toch wel". "Jaja, van uiterlijk misschien niet... maar de manier waarop hij tegen u spreekt enzo toch wel."
Da's eigenlijk wel waar, ik vind dat ook! En ook grappig dat ze dat zei, want mijn braziliaanse mama en mijn papa hebben elkaar nog nooit ontmoet.

Hahahah. Vandaag had ik een extra tennisles, waar ik tevoet naartoe moest (30 min wandelen). Maar gelukkig kwam ik onderweg Lucian tegen (de Amerikaanse AFS') die me dan met zijn fiets heeft gebracht. Ik mocht zo vanachter op de steuntjes gaan rechtstaan die zich aan weerszijden van het achterwiel bevinden... net zoals de jongeren in van die Amerikaanse films van 1O jaar geleden doen! =D
In het begin kon ik niet stoppen met lachen en was ik ervan overtuigd dat we allebei zouden vallen. Maar eerlijk gezegd: proficiat Lucian! En merci om mij veilig en op tijd aan de tennis af te zetten.

Xxx Isabel