Oi beste mensen!
Ik zit nu met een deken over mij heen, een dikke trui en sokken aan, in de zetel dit 'verslag' te schrijven. Geloof het of niet, mijn beste mensen, maar het is hier sinds vorige donderdag nog maar 10°C (of màximum 15°C)!
In België zou dat niet zo'n probleem zijn, maar hier voelt dat echt véél kouder aan. Ten eerste heb je hier een koude wind, heb ik geen echte winterkleren, zijn de huizen of scholen niet verwarmd (ze laten zelfs de deuren nog openstaan) en blijven de mensen nog steeds net zoals in de zomer buiten, in den tuin of voor hun huis zitten als er bezoek komt.
Sinds woensdagavond heb ik dus elk moment dat ik buitenshuis (en soms ook binnenshuis) doorbracht, een beetje kou geleden. Mijn voeten hebben het koud (ondanks de dubbele sokken), mijn benen zijn koud en ik heb blijkbaar altijd wel een trui te weinig aan.
Raar genoeg hebben de Brazilianen hier blijkbaar mìnder last van dan ik, Hannah of Magdalena. Ze geloven niet dat wij uit het 'koude noorden' komen, want we hebben altijd wel meer kleren aan dan zij. :P (Volgens mij hebben ze gewoon allemaal een huid van plastiek, ze voelen het niet als het 45°C is en lijden ook geen koude als het <10°C is, met enkel een T-shirt aan.)
Maar bon, ik zal nu even over mijn (verlengd) weekend vertellen! :)
Woensdagavond ben ik met Magdalena, Livia, Caio, Vitor en nog ne vriend van hun naar Skol Bar (een bar/kleine discotheek met groot terras) geweest... het was wel leuk, maar we zijn er niet lang geweest, want ik was supermoe! (Rond 12u 's nachts kwamen we aan en om twee uur zijn we al terug naar huis gekeerd.)
Donderdag heb ik tot de middag geslapen en daarna mijn spullen gepakt om rond 4u in de namiddag met Magdalena naar Gloria de Dourados te vertekken, waar onze twee Duitse vriendinnetjes (Elena en Hanna) en 'onze' Hannah ons zouden staan opwachten. (Onze Hannah was dinsdag al naar daar vertrokken, omdat dat de dag van Elena haar verjaardag was.) Op de bus naar daar was het echt wel koud! (Zie foto, getrokken in het 'busstation'.)
Magdalena en ik mochten bij Elena thuis, op haar kamer blijven slapen. Ik op een matrasje van 0,5 cm dik (toch op het moment dat ik er op lach :D) op de grond.
's Avonds zijn we dan met ons vijven, Hannah's broer, neef en nog verschillende vrienden naar de Agrarische Exposição gegaan. Het lijkt een beetje op een Vlaamse boerenkermis. Ze was niet zo groot en er waren ook helemaal niet veel mensen, wss omwille van de koude én de regen. (Maar die kon òns niet stoppen! :p)
We zijn er uiteindelijk tot 4u of 5u 's morgens gebleven. Blijven dansen op de enige plaats waar er een podiumeke stond en die overdekt was.
Ik heb certanejo leren dansen (wat eigenlijk helemaal niet moeilijk is... maar ik met mijn 'danscapaciteiten', duurt dat altijd wat langer hé). De vrienden van Elena en Hannah zijn echt supertoffe mensen, waardoor ik mij eigenlijk direct thuis voelde.
De volgende morgen zijn Elena en de twee Hanna(h)s om 6.30 opgestaan, om om 7u mee te doen aan de stoet, die door hun school werd georganiseerd, omdat het die dag herdenking van de 'geboorte' van hun stad was. Ik en Magdalena mochten gelukkig nog tot 11u slapen. :p
In de namiddag zijn we met zijn allen bij Elena's 'gastbomma' :p 'bolinhas de chuva' gaan eten. (Dat zijn een soort van smoutebollen.) Haar neef, nicht en nog ne vriend van hen, met wie we de avond ervoor naar de Expo waren geweest, waren er ook. Het was supergezellig en leek alsof ik die mensen ook al superlang kenden.
De meeste mensen zijn hier gewoon echt super gastvrij! :) Die nammidag kreeg Elena ook te horen dat haar nonkel gestorven is. (Hij was thuis van de trap gevallen en had daarbij een paar armen of benen gebroken en lach dus in het ziekenhuis. Daar deden ze dan ook maar ineens een paar bloedonderzoeken, waarbij werd ontdekt dat hij 15 jaar geleden, tijdens een reis naar Australië een virus van een ernstige ziekte had opgelopen. Wegens zijn 'verzwakking' is die dan naar boven gekomen en zou hij volgens de dokters nog max. twee weken te leven hebben. Ja, maakt dat maar eens mee.)
Gelukkig nam Elena het nieuws nog vrij goed op en wilde ze die avond niet thuisblijven , maar weer met ons gaan feesten, om er niet teveel aan te moeten denken.
's Avonds hebben we dan op de Expo gegeten (het regende al niet meer, dus was er meer volk en waren er meer kraampjes open). Daarna zijn we naar de rodeo (met paarden en stieren) gaan kijken. Ik had nog nooit zoiets in het echt gezien, enkel in va die Amerikaanse cowboyfilms. Dat was echt graaf, maar ik had elke keer dat er iemand op zo'n paard, of vooral ne stier klom, wel schrik dat er ongelukken zouden van komen!
Er waren ook een paar 'moderne' kermisatracties aanwezig, waar we daarna naartoe zijn gegaan (ik bleef natuurlijk gewoon kijken, want nee, ik klim nog stééds niet in van die dingen! :D) en dan zijn we weer naar het 'dansgedeelte' gegaan, waar we zijn gebleven tot de muziek om 3.30 stopte. (Ergens was dat wel goed, want die werd altijd maar luider en luider -waarom dat weet ik niet- maar ge kon de beat in uw ingewanden voelen, dus was ik wel blij dat ze dan maar gewoon stopten na een tijdje. Want als ge buiten die 'danstent' bleef staan, was het gewoon veel te koud!)
In het begin van de avond, stond er een meisje van 15-16 (met haar band) op het podium, die populaire liedjes bracht (bvb. van Ivete Snagalo). Maar amai, op het podium straalde die echt veel meer maturiteit en 'glamour' uit, dan naast't podium. Heel het publiek was ook kei enthousiast, superleuk.
Uiteindelijk zijn we ron 4.30 naar huis gegaan.
De volgende morgend om 9u opgestaan, want er was een parade door de 'hoofdstraat', mer paarden, ezels en stieren (die allemaal door iemand werden bereden). Hanna ging daaraan meedoen, dus zij moest daar al om 7u aanwezig zijn.
Elena stond gewoon met mij en haar vrienden ergens aan de kant van de weg te kijken.
Toen er een meisje dat ze kende en goed kon paardrijden op haar paard voorbij kwam, zei zij 'Elena! Kom, klim mee op mijn paard, ge moogt met mij meegaan'.
Oké, çava hé... zout ge denken. Maar voor dat paard was dat toch blijkbaar niet zo ok. Dat dacht wss dat'm in ne rodeoshow zat en probeerde Elena met alle kracht van zich af te gooien, door met zijn achterpoten in de lucht te 'stampen'! Ocharme. Gelukkig is er niemand gewond geraakt, maar Elena heeft volgens mij wel ne schrik gepakt.
Daarna zijn we thuis gaan middageten, hebben we Magdalena wakker gemaakt die nog aan't slapen was omdat die een beetje ziek was (keelpijn). In de namiddag hebben we dan beslist die dag al terug naar Dourados te keren (ook al duurde de exposição nog tot zondagavond), maar er was die avond een afscheidsfeestje voor Mario, de Mexicaan die bij ons op school zat. (Daarbuiten wilden we eigenlijk ook wel terugkeren om gewoon eens een 'halfwarme' douche in ons eigen huis te kunnen nemen en in een echt bed te kunnen slapen, want met deze temperaturen was mijn matraske op de grond in Elena's kamer toch wel wat koud.)
Rond 5u dan bijna onze bus gemist... wat verhinderd werd door't feit dat een van de buren en de dochter van Hanna's gastmama (die we totaal niet kenden) zo vriendelijk waren 'de drie gringas (buitenlanders) met hun valiezen' naar het busstation te voeren. (In Gloria zij de meeste gezinnen niet zo rijk en hebben dus maar één of geen auto, waardoor het eigenlijk wel normaal is dat je beroep doet op anderen om ergens te geraken.)
In Dourados aangekomen kwam mijn (al iets te zatte :S) broer ons afhalen, heeft Magdalena bij haar thuis afgezet (die dan in haar bed is gekropen en er pas woensdag is uitgekomen :p) en ons bij Hannah thuis, zodat we een douche konden nemen en dan naar't afscheidsfeestje gaan. (Ja, ik heb ook bij Hannah gedouched, want die haren douche is écht zalig en dat had ik wel nodig!)
Mario's feestje was gezellig. Er waren vooral mensen aanwezig die ik of niet kende, of waar ik eigenlijk nooit mee sprak. Er werd barbecue gehouden van vlees, sojascheuten en een andere groene (chinese?) groente, die je dan daarna in de sojasaus moest doppen. Kei lekker!
Er was een jongen die gitaar speelde en samen met nen andere daarbij zong. Uiteindelijk zong iedereen mee, ook ik, waadoor ik niet meer kon horen of ik vals aan't zingen was of niet. (Weet niet of dat negatief of positief is :p)
We zijn daar dan tot 4u gebleven.
Zondagavond ben ik met Mario en Hannah naar die éne jongen die gitaar speelde zijn thuis geweest om 'Mate doce' te drinken (en gitaar te spelen :D.)
-Mate doce lijkt een beetje op téréré uit Paraguay of chimarrão uit het zuiden van Brazilië en uit Argentinië, maar in plaats van kruiden in het 'potje' te doen en dan koud of heet water (naargelang het téréré of chimarrão is) erop te gieten en dat via een stalen rietje op te drinken, doe je geraspte kokosnoot in de beker en giet je er warme melk met suiker op.-
Amai, dat was wel superzwaar om te drinken (ik denk dat mijn maag er vijf dagen later nòg van overhoop heeft gelegen :p), maar het was het wel waard om het eens te drinken.
Dië jongen die ons dus had uitgenodigd bij hem thuis, heeft vorig jaar met mij in dezelfde klas gezeten en ik had altijd gedacht dat dat ne kei stomme was!
Hij is heel klein en ook wel een beetje lelijk (sorry voor't feit dat ik soms zoveel vooroordelen heb), hij gedroeg zich altijd zo kinderachtig en ging vooral met nogal stomme mensen om.
Een van de meisjes waar hij mee om ging, hield er bvb van 'haar vrienden' te slagen en er mee te vechten of ruzie te zoeken, totdat de andere kwaad werd. Maar op't moment dat een van de jongens haar dan iets deed, stelde ze zich altijd ongelooflijk aan.
Ja, die mensen waren nu niet echt bepaald mijn type. =S
Maar grappig genoeg is dië jongen, Vinicius, dus echt ne kei toffe en inteligente jongen! :p
xxx Isabel
